[ Jon Kēji shokku μέρος_β: προς μια ιαπωνική sound art ]
Ο όρος Jon Kēji shokku (John Cage shock) επινοήθηκε από τον μουσικοκριτικό H.Yoshida το 1969, περιγράφοντας τη διαρθρωτική αναστάτωση της ιαπωνικής μουσικής σκηνής που προκλήθηκε από την επίσκεψη του Cage το 1962. Οι Ιάπωνες διανοούμενοι είδαν τον ενθουσιασμό του Cage για την ιαπωνική φιλοσοφία ως σημαντική διαπολιτισμική αναγνώριση των ιαπωνικών παραδοσιακών αξιών.
Ωστόσο, δεν ενδιαφέρθηκαν όλοι Ιάπωνες συνθέτες να ανατρέξουν στην παράδοση της κληρονομιάς τους. Είτε σαν απάντηση στις ασύμμετρες σχέσεις ισχύος μεταξύ της Ιαπωνίας και της Δύσης ή την πειραματική μουσική του Cage, μια ομάδα Ιαπώνων καλλιτεχνών επέλεξε να εργαστεί πέρα από τη μουσική: εξερευνώντας τη φύση του ήχου σε καθημερινά αντικείμενα και ακουστικούς χώρους.
Αρχικά τα έργα και οι παραστάσεις τους δεν κατηγοριοποιούνταν ως μουσική, και μόλις τη δεκαετία του ’80 άρχισαν να εντάσσονται στην «ηχητική τέχνη». Από τη δεκαετία του ‘90, οι φωνές αυτών των sound artists έχουν προσφέρει την πλουσιότερη υποδοχή των ιδεών του Cage, περισσότερο και από τους κλασικά καταρτισμένους μουσικούς και συνθέτες, των προηγούμενων δεκαετιών.
Απόψε, ο παρΑξενος_ελκυστΗς θα φωτίσει τις ιστορίες Ιαπώνων δημιουργών, που εμπνεύστηκαν από τον Cage αλλά εργάστηκαν στο περιβάλλον που αργότερα ονομάστηκε sound art: Keijirō Satō, Kosugi Takehisa, Yasunao Tone και Akio Suzuki και οι δια βίου αλληλεπιδράσεις τους με τον Cage και τις ιδέες του.
Επιμέλεια-Παρουσίαση: Μαριλένα Μαραγκού
Επιμέλεια ήχου: Νίκος Σαβοργινάκης
Εικόνα: Yasunao Tone, Anagram for Strings, 1963