Blaise Cendrars _ Μοραβαζιν
[ Ήμουν η χτένα που μαγνητιζε τα μακριά της μαλλιά. Ο κορσές που της εσφιγγε το σώμα. Το διάφανο τούλι στα μανίκια της. Το κινούμενο φουστάνι γύρω από τις γάμπες της. Ήμουν η μικρούλα μεταξωτή κάλτσα. Ο εξαίσιος μικρός στηθοδεσμος. Το αθώο ταμπον της πούδρας. Ήμουν βραχνός σαν την αλμύρα στις μασχάλες της. Γινομουν σφουγγάρι για να δροσίσω το ιδρωμενο κορμί της. Γινομουν τρισυπόστατος και ιωδιούχος. Υγρός και τρυφερός. Έπειτα, γινομουν χέρι για να λύσω τη ζώνη της. Την έκανα δικιά μου ολόκληρη και από παντού σαν ένα κύμα.
…
Χωρίς αυτήν, χωρίς την εβδομαδιαία της παρουσία, που μου είχε γίνει απαραίτητη, κατάντησα νευρικός, ευερέθιστος, μελαγχολικός.Δεν κοιμόμουν πια.
…
Τότε είναι που ερωτεύτηκα βίαια, παθιασμένα τα αντικείμενα, τα άψυχα πράγματα…
Μάζεψα γύρω γύρω τα πιο ετερόκλητα πράγματα. Ένα τενεκεδένιο κουτί μπισκότων, ένα αβγό στρουθοκαμήλου, μια ραπτομηχανή, ένα κομμάτι χαλαζία, μία ράβδο μολύβδου, ένα τούμπο σόμπας.
…
Κι όταν η Ρίτα ερχόταν και με ζητούσε, ερχόταν ακόμα πότε πότε, καβάλα στο άλογο, και ούτε κατέβαινε από αυτό, μου ερχόταν να της σκίσω το φόρεμά της.
Όμως κάποια φορά, τέλειωνε το καλοκαίρι, η Ρίτα ξεκαβαλικεψε, ντυμένη Αμαζόνα. Αφέθηκε σε μένα και την τράβηξα στην αίθουσα ξιφασκίας. Πλάγιασε όπως άλλοτε, αντίκρυ μου, καταγής. Ήταν τόσο καλή όσο ποτέ εκείνη τη μέρα, γλυκιά, σοβαρή και δεχόταν όλες μου τις ιδιοτροπίες…
Ήμουν τρομοκρατημένος. Φοβόμουν. Ήθελα να την κομματιασω με το σπαθί μου. Και να που σηκώνεται. Βάζει μήπως νωχελικα τα γάντια της; Μου λέει πως θα φύγει; Μου λέει πως ήρθε για τελευταία φορά; Μου λέει πως την έχουν καλέσει στη Βιένη, πώς θα περάσει το χειμώνα της στην Αυλή, πως την έχουν κιόλας προσκαλέσει σε χορούς, σε γιορτές, πώς θα είναι μια καταπληκτική σεζόν… Δεν την ακούω. Δεν ακούω πια τίποτα. Ορμω πάνω της. Τη ρίχνω κάτω. Την πνίγω. Χτυπιέται, μου χαράζει το πρόσωπο με το μαστίγιο της. Όμως την έχω πια από κάτω μου. Δεν μπορεί ούτε να φωνάξει. Της έχω χώσει την αριστερή μου γροθιά μες στο στόμα. Με το άλλο χέρι, της δίνω μια φοβερή μαχαιριά
Της ανοίγω την κοιλιά. Ένα ποτάμι αίμα με πλημμυρίζει. Της ξεσκίζω τα έντερα.
Και η συνέχεια. Με κλειδώνουν. Με βάζουν φυλακή. Είμαι δεκαοχτώ χρόνων. Το 1884. Με έχουν φυλακίσει στο φρούριο του Πρεσμπουργκ. Δέκα χρόνια αργότερα με μεταφέρουν μυστικά στο Βαλντενζεε, με τους τρελούς. Άραγε παύουν πια, μια για πάντα, να ασχολούνται με μένα; Είμαι τρελός. Εδώ και έξι χρόνια…]
Ακούμε
_ Julia Kent
_ John Cale
_ Martina Stock
_ Balanescu Quartet
_ Porya Hatami
_ John Surman
_ Michelle Rabia & Ingar Zach
* Επιμέλεια, αφήγηση _ Αφροδίτη Κοσμά
* Ηχητική επεξεργασία_ Τάσος Μπακασιετας
* Blaise Cendrars _ Μοραβαζιν
Βίος και πολιτεία
Μτφ. Γιώργος Σπανός
Εκδόσεις Opera 1993