Ντίλαν Τόμας: «Το πορτρέτο του καλλιτέχνη ως νεαρού σκύλου» [«Ο Καυγάς»]
«Έστεκα στο τέλος της κάτω παιδικής χαράς και εκνεύριζα τον κύριο Σάμουελς που έμενε στο σπίτι ακριβώς πίσω από τα ψηλά κάγκελα. Ο κύριος Σάμιουελς παραπονιόταν, σε εβδομαδιαία βάση, πως τα αγόρια απ’ το σχολείο πετούσαν μήλα, πέτρες και μπάλες στο παράθυρο της κρεβατοκάμαρας του. Απείχα από αυτόν ελάχιστα μέτρα. Τον κάρφωνα επίμονα. Προσποιούνταν πως δεν με έβλεπε, αλλά ήξερα ότι ήξερε πως στεκόμουν εκεί, ανάγωγος και σιωπηλός. Κάθε τόσο με κρυφοκοίταζε πίσω από την εφημερίδα και με έβλεπε ασάλευτο, σοβαρό και μόνο, με το βλέμμα του καρφωμένο στο δικό του. Μόλις έχανε την ψυχραιμία του, θα ξεκινούσα για το σπίτι. Είχα ήδη αργήσει για το βραδινό. Τον είχα σχεδόν νικήσει, η εφημερίδα έτρεμε, εκείνος ανάσεναι βαριά, όταν ένα άγνωστο αγόρι, που δεν το είχα ακούσει να πλησιάζει, με έσπρωξε προς την όχθη.
Του πέταξα μια πέτρα στα μούτρα. Έβγαλε τα γυαλιά του, τα έβαλε στην τσέπη του παλτού του, το έβγαλε, το κρέμασε με προσοχή στα κάγκελα και επιτέθηκε. Όπως παλεύαμε στην όχθη, γύρισα από την άλλη και είδα ότι ο κύριος Σάμουελς είχε διπλώσει την εφημερίδα του στην ξαπλώστρα και είχε σηκωθεί για να μας παρακολουθήσει. Ήταν λάθος μου που γύρισα. Το άγνωστο αγόρι με κοπανησε δυο φορές στον σβέρκο. Ο κύριος Σάμουελς αναπήδησε ενθουσιασμένος καθώς έπεφτα πάνω στα κάγκελα. Είχα πέσει κάτω, μες στις σκόνες, αναψοκοκκινισμένος γδαρμένος και δαρμένος, αλλά σηκώθηκα κι έφερα δυο βόλτες, κλότσησα το αγόρι στην κοιλιά και πιαστήκαμε για τα καλά στα χέρια. Με το μισοβουλωμένο μάτι μου είδα πως η μύτη του είχε ματώσει. Τον χτύπησα στη μύτη. Με τράβηξε απ’ τον γιακά, με γράπωσε απ’ τα μαλλιά και μ’ έφερε έναν γύρο.
“Για έλα! Για έλα!” άκουσα τον κύριο Σάμουελς να φωνάζει.
Γυρίσαμε κι οι δυο προς το μέρος του. Κουνούσε τις γροθιές του και χοροπηδούσε στον κήπο.
…
Του πετάξαμε κι οι δυο χαλίκια.
“Θα του δείξω εγώ πώς “έρχομαι”!” είπε το αγόρι καθώς τρέχαμε κατά μήκος της παιδικής χαράς, μακριά από τις φωνές του κυρίου Σάμουελς, κατεβαίνοντας τα σκαλιά και συνεχίζοντας προς τον λόφο.
Περπατήσαμε μαζί για το σπίτι. Θαύμασα τη ματωμένη του μύτη. Είπε πως το μάτι μου ήταν σαν αυγό ποσέ, αλλά μαύρο.
“Δεν έχω ξαναδεί τόσο αίμα”, είπα.
Εκείνος είπε πως είχα το καλύτερο μαύρο μάτι σε όλη την Ουαλία, ίσως το καλύτερο μάτι σε όλη την Ευρώπη…»
Ακούμε:
- μουσική του Charlie Chaplin από την ταινία του “The Kid”
- Marc Ribot
- Alfred Schnittke
- Hania Rani
- Gustavo Santaolalla
- The Tiger Lillies
- Ryuichi Sakamoto
Επιμέλεια: Αφροδίτη Κοσμά
Ηχοληψία, ηχητική επεξεργασία: Τάσος Μπακασιέτας
*Το σήμα της εκπομπής είναι μουσική του Μάριου Στρόφαλη
Ντίλαν Τόμας: «Το πορτρέτο του καλλιτέχνη ως νεαρού σκύλου»
Μετάφραση: Δήμητρα Σιούκα
Εκδόσεις Κυψέλη
Αθήνα, 2023