Luis Sepulveda: Ιστορία αγάπης χωρίς λόγια
Πολιτικός και οικολογικός ακτιβιστής, ο Χιλιανός συγγραφέας, σκηνοθέτης και δημοσιογράφος Λουίς Σεπούλβεδα πέθανε σε ηλικία 70 ετών στην Ισπανία από τον κορονοϊό. Μας αφήνει παρακαταθήκη το πλούσιο έργο του για να θυμόμαστε πως καμία ελευθερία δε μας έχει χαριστεί.
“Αγωνίζομαι για να μην ξεχάσω ότι είμαι ελεύθερος”. Αυτή ήταν η ατάκα που επαναλάμβανε συχνά στις συνεντεύξεις του. Ο Λουίς Σεπούλβεδα και η γυναίκα του, η ποιήτρια Κάρμεν Γιάνιες, πέρασαν χρόνια στη φυλακή επί Πινοτσέτ. Όταν τους ρωτούσαν γιατί δε μιλούσαν για τα βασανιστήρια που πέρασαν, έλεγαν “από σεβασμό για τους συντρόφους που πέθαναν”. “Δεν είμαι επιδειξίας να δείχνω τις πληγές μου. Υπάρχει αυτό που λέμε ηθική του συγγραφέα”.
Από τη συλλογή διηγημάτων του “Αν δεν έχεις πού να κλάψεις”, διαβάζουμε την “Ιστορία αγάπης χωρίς λόγια”.
[ Οι δυο μεγάλες αδελφές είχαν αυτή την υπερκινητικότητα στα χέρια που χαρακτηρίζει τους μουγκούς. Η Μάμπελ, αντίθετα, ήταν πολύ γλυκιά. Κινούσε τα χείλια και τα χέρια της με την απαλότητα ενός καλού μίμου, και μπορούσες να μετρήσεις την ένταση των λόγων της με τη λάμψη του βλέμματός της. Είχε κάτι που με τραβούσε, κι αυτό, είμαι σίγουρος, δεν ήταν έρωτας. Δεν είχε όμως και τίποτα νοσηρό – όχι, ήταν το ότι η Μπάμπελ ανήκε σ’ αυτόν τον κόσμο των σταθερών αξιών και σ’ αυτή τη μονιμότητα του μετέωρου χρόνου, κι ήταν απολύτως στην ακτίνα του βεληνεκούς μου. Η Μάμπελ ήταν η μαγεία τού να παραμερίσεις την κόκκινη κουρτίνα και, μόλις βρεθείς στην άλλη μεριά, να νιώσεις πως η ζωή μπορεί να ‘χει κάποιο νόημα…πώς να το πω… εκτός κινδύνου. Αυτό είναι: πίσω απ’ την κουρτίνα, αισθανόμουν εκτός κινδύνου. ]
_Επιμέλεια, αφήγηση: Αφροδίτη Κοσμά
_ Ηχητική επεξεργασία: Κατερίνα Λαπαδάκη
_ Luis Sepulveda \ Αν δεν έχεις πού να κλάψεις
μτφ: Αχιλλέας Κυριακίδης
Εκδόσεις Opera
Αθήνα, 1998