Mia Couto_ Το τελευταίο πέταγμα του φλαμίνγκο
Σε ένα στρατόπεδο του ΟΗΕ στη Μοζαμβίκη, συμβαίνει μια αναπάντεχη τραγωδία: ξαφνικά, διάφοροι κυανόκρανοι εκρήγνυνται. Ο υπολοχαγός Ρίζι αδυνατεί να αναγνωρίσει τους νεκρούς. Ένας πέος που βρίσκεται στην Εθνική Οδό αποτελεί σοβαρό τεκμήριο. Για την ταυτοποίηση καλείται η γνωστότερη πόρνη και διαβόητη μάγισσα της περιοχής, μια και γνωρίζει καλά τα σώματα των στρατιωτών.
Ο Μία Κότου γεννήθηκε στη Μοζαμβίκη το 1955 από γονείς Πορτογάλους εξόριστους. Έχει βραβευτεί με τα βραβεία Camoes, Neustdt και το βραβείο της Νοτιοαμερικανικής Ένωσης Λογοτεχνίας. Ήταν υποψήφιος για το βραβείο Booker.
~
[ Η ταμάρινδος, μαζί και η σκιά της: καμωμένες για ν’ αγκαλιάζουν όλα όσα νοσταλγούσα. Σ’ εκείνο το δέντρο είχαν κάμει φωλιά τα παιδικά μου χρόνια. Τα παιδικά μου απογέματα ανέβαινα στο πιο ψηλό κλαδί σαν να βρισκόμουν σε ώμο γίγαντα και γινόμουν τυφλός για τα επίγεια. Για ν’ ατενίσω όσα ευδοκιμούν στον ουρανό: μια φυτεία με σύννεφα, ορνιθοσκαλίσματα από πουλί στον ορίζοντα. Κι έβλεπα τα φλαμίνγκο, βέλη που γοργοδιάβαιναν σαν τον κλέφτη τους ουρανούς. Ο πατέρας μου καθόταν κάτω, στην καμπούρα που σχημάτιζαν οι ρίζες, κι έδειχνε τα πουλιά:
-Κοίτα, περνάει άλλο ένα!
Το φλαμίνγκο έμοιαζε να καθυστερεί το πέταγμά του.
~
Όλα ήταν ιερά εκείνη την ώρα. Κι όταν πια το φως ξεψυχούσε, η μητέρα άρχιζε να τραγουδάει, σιγανά, σχεδόν χωρίς ν’ ακούγεται, ένα τραγούδι δικής της επινόησης. Γι’ αυτήν, τα φλαμίνγκο ήταν εκείνα που έσπρωχναν τον ήλιο για να έρθει η μέρα στην άλλη άκρη του κόσμου.
-Το τραγούδι αυτό είναι για να επιστρέψουν και αύριο για μια ακόμα φορά!
~
Ήρθαν επειγόντως να με φωνάξουν: η μητέρα μου παρέδιδε την ψυχή της….
Η μητέρα μου είχε μισέψει για εκεί που κάνει μεταβολή η βροχή, πηγαίνοντας να κατοικήσει στο άστρο εκείνο που δεν έχει καμιά κορυφή. Κι από τότε δεν αντάμωσε ποτέ ξανά με τη ζωή της: αυτή ήταν και η έσχατη άκαρπη συνάντησή της. Θυμάμαι ακόμα τα λόγια της, εκείνα που έκαναν να ωριμάζει μέσα μου κάποια ελπίδα στην ηλικία της δυσπιστίας μου για τα πάντα:
-Δε βλέπεις τα ποτάμια που ποτέ δε γεμίζουν τη θάλασσα; Έτσι είναι και η ζωή όλων μας: πάντα ολόκληρη μπροστά μας για να τη ζήσουμε.”
Δε μου αρκεί να έχω ένα όνειρο.
Θέλω να είμ’ εγώ ένα όνειρο.
Λόγια της Άνα Αχκαινά ]
Ακούμε:
_ Count Osiie
_ Boubacar Traore
_ Cinematic Orchestra
_ Wazimbo + Orchestra Maccabenta Star de Mozambique
Επιμέλεια, αφήγηση: Αφροδίτη Κοσμά
Ηχητική επεξεργασία : Νίκος Σαβοργινάκης
_ Mia Couto: Το τελευταίο πέταγμα του φλαμίνγκο
Μτφ. Νίκος Πρατσίνης Nikos Pratsinis
Βιβλιοπωλείο Gutenberg, Σειρά Aldina
Αθήνα 2020