Πέδρο Λεμεμπέλ : “Φοβάμαι, ταυρομάχε“
Χιλή, 1986. Το Πατριωτικό Μέτωπο Μανουέλ Ροδρίγκες προετοιμάζει μια απόπειρα εναντίον του δικτάτορα Αουγούστο Πινοτσέτ. Σε μια φτωχική σνοικία του Σαντιάγο, που φλέγεται από τις κινητοποιήσεις, μένει η Τρελή από Απέναντι, ένας μεσήλικος ομοφυλόφιλος που περνά τις μέρες του κεντώντας θεϊκά τραπεζομάντιλα και ακούγοντας παθιασμένα μπολέρο. Ο Κάρλος, ένας νεαρός φοιτητής, θα γίνει το αντικείμενο του πόθου του και θα δεχτεί να φυλάξει στο σπίτι του τα μυστηριώδη κιβώτια που αυτός μεταφέρει.
«Υπήρχε τότε το καχεκτικό σπιτάκι, γωνιακό, τρεις όροφοι με μία και μοναδική σκάλα σαν σπονδυλική στήλη που οδηγούσε στη σοφίτα….
Τόσα χρόνια κλειστό, τόσο γεμάτο ποντίκια, ψυχές και νυχτερίδες, που η Τρελή, ανελέητη, τα πέταξε έξω, με ένα φτερό ξεσκονίσματος στο χέρι, με μια σκούπα στο χέρι, να σαρώνει τους ιστούς της αράχνης με την ενέργεια της αδερφής που τραγουδάει με φωνή φαλσέτο αλά Λούτσο Γκατίκα, που βήχει το «Bésame mucho» μέσα στα σύννεφα σκόνης από τα μπάζα που πετούσε στο ρείθρο…
Οι κούτες και τα κιβώτια είχαν μετατραπεί σε βολικούς θρόνους, πολυθρόνες και ντιβάνια, όπου άπλωναν τα κορμιά τους οι μετρημένες φιλενάδες της, οι αδερφές που επισκέπτονταν το σπίτι. Μια ολιγομελής ομάδα από τρελές που έρχονταν να πιούν το τσάι τους και αποσύρονταν προτού φτάσουν «τα αγόρια της κυρίας», αστειεύονταν, ενώ ταυτόχρονα επέμεναν να γνωρίσουν εκείνο το οπλοστάσιο από μυώνες που περιτριγύριζαν γεμάτοι θαυμασμό την κυρά του σπιτιού.
Ο Κάρλος ήταν τόσο καλός, τόσο γλυκός, τόσο ευγενικός. Κι εκείνη ήταν τόσο ερωτευμένη, τόσο αιχμάλωτη, τόσο υπνοβάτισσα από τις νύχτες τις ολόκληρες που περνούσε μιλώντας μαζί του ενόσω οι άλλοι ολοκλήρωναν τις συναντήσεις τους. Ατελείωτες ώρες σιωπής κοιτάζοντας την κούραση των ποδιών του που τα ’χε ξεχασμένα πάνω στο φούξια σατέν των μαξιλαριών. Μια βελούδινη σιωπή χάιδευε το γαλαζωπό και αξύριστο μάγουλό του. Μια σιωπή συμπαγής, μια κούραση που τον έκανε να κουτουλάει μέχρι να τον σωριάσει κάτω. Μια ληθαργική σιωπή από πούπουλα, να βαραίνει σαν μολύβι το κεφάλι του που έπεφτε, κι εκείνη σε εγρήγορση, κι εκείνη ολόκληρη μπαμπάκι, ολόκληρη μια γλύκα, να απλώνει ένα μαξιλάρι από αφρολέξ για να τον βολέψει. Και τότε, η απαλότητα, εκείνος ο φραμπαλάς, εκείνο το φτερούγισμα από το αδερφίστικο γάντι που πλησίαζε το πρόσωπό του, πήγαινε να το αγγίξει. Και τότε το ξάφνιασμα, η σύσπαση από εκείνο το ηλεκτρισμένο άγγιγμα που τον ξυπνάει, που τον κάνει να πεταχτεί όρθιος και να ψάχνει επειγόντως κάτι δεξιά αριστερά, ρωτώντας: Τι τρέχει; Τι συμβαίνει; Τίποτα, σε πήρε ο ύπνος, θέλεις μια κουβέρτα; …
Τα πρωινά με τα ορθάνοιχτα παράθυρα την άκουγαν να κελαηδάει :
«Φοβάμαι, ταυρομάχε,
φοβάμαι μήπως το δειλινό
το χαμόγελό σου πετάξει και χαθεί».
Ακούμε:
* Augusto Algueró
*Cecilia Pantoja
*Frank Domingues
* Gonzalo Curiel
* Roberto Cantora
* Chelike Sarabia
*Alfonso Letellier
*Rene Amengual
*Eva Ayllon & Diego el Cigala
Επιμέλεια, αφήγηση: Αφροδίτη Κοσμά
Ηχητική επεξεργασία: Νίκος Σαβοργινάκης
*Πέδρο Λεμεμπέλ
«Φοβάμαι, ταυρομάχε»
Μτφ. Κώστας Αθανασίου
Εκδόσεις Καστανιώτη, β’ έκδοση, 2022