Το «Καλοκαίρι» είναι ίσως το πιο χαρμολυπημένο τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου.
Μια μελωδία γλυκιά και κάπως αφελής, σχεδόν παιδική, πάνω στην οποία έχουν κεντηθεί με την ίδια επιμέλεια μικρές και μεγάλες εικόνες από το αθάνατο ελληνικό καλοκαίρι αλλά και από τα θνητά ταπεινά καλοκαιράκια που έχουμε περάσει όλοι μας.
Η γαλάζια προκυμαία, οι πετονιές μες στο πανέρι, το ανοιχτό πουκαμισάκι, τα ίδια μέρη, το ταβάνι με τους γύψους, οι φλούδες στο μαχαίρι της κουζίνας.
Μαζί με τις εικόνες εναλλάσσονται και τα συναισθήματα. Στις περισσότερες στροφές η χαρά διαδέχεται τη θλίψη, αλλά όσο το τραγούδι φτάνει προς το τέλος του, η θλίψη παίρνει κεφάλι. Το καλοκαίρι οδεύει προς τον χαμό του και το ξέρει και το τραγούδι μετασχηματίζεται. Δεν είναι πια ένας ύμνος στην εποχή του ήλιου και των διακοπών, αλλά μια ελεγεία για την απώλειά της.
Το τραγούδι κυκλοφόρησε το 1989, στο «Κούρεμα», στον πιο αμφιλεγόμενο δίσκο του Διονύση Σαββόπουλου. Με έναν ιδιαίτερο τρόπο, όμως, σχετίζεται άμεσα και το «Βρώμικο Ψωμί». Όπως έχει αφηγηθεί ο δημιουργός σε τηλεοπτική του συνέντευξη, εκείνος με το άσπρο κράνος που μας ξέρει, είναι η ίδια συμβολική φιγούρα που έχει αποτυπωθεί φωτογραφικά στο οπισθόφυλλο του δίσκου «Βρώμικο Ψωμί». «Είναι το ίδιο πρόσωπο», λέει ο Σαββόπουλος. «Είναι ο θάνατος. Αυτός με ένα άσπρο κράνος που έρχεται. Δεν βλέπεις το πρόσωπό του. Σκύβει και σου λέει κάτι».
«Τραγούδια υπό σκιάν» στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103,7
Τα τραγούδια που έχουν γραφτεί για το ελληνικό καλοκαίρι είναι αμέτρητα και κρύβουν πίσω τους γοητευτικές ιστορίες. Κάποιες είναι περισσότερο γνωστές, κάποιες είναι παντελώς άγνωστες, ενώ κάποιες άλλες υπεισέρχονται στη σφαίρα του αστικού μύθου.
Τα «Τραγούδια υπό σκιάν» τις βγάζουν στο φως, τον Αύγουστο, στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103,7, σε επιμέλεια και παρουσίαση του Αντώνη Τζαβάρα.