Αν έχεις περάσει έστω κι ένα καλοκαίρι στην Ελλάδα μετά το 1995, έχεις σίγουρα βρεθεί σε κάποιο μπαρ τη στιγμή που ο ντι τζέι χαμηλώνει επίτηδες τον ήχο προκειμένου να ακουστούν οι φωνές των θαμώνων που τραγουδούν – κάθιδροι κι εκστασιασμένοι – «Κι όμως είμαι ακόμα εδώ / κι αυτό το καλοκαίρι».
Το «Λιωμένο Παγωτό» κυκλοφόρησε από τα Ξύλινα Σπαθιά εκείνη τη χρονιά: τον Δεκέμβρη του 1995. Ήταν το τραγούδι που άνοιγε το δεύτερο άλμπουμ του συγκροτήματος, με τίτλο «Πέρα απ’ τις πόλεις τις Ασφάλτου». Τα «Σπαθιά» είχαν ήδη γνωρίσει τεράστια επιτυχία με τον πρώτο τους δίσκο, την «Ξεσσαλονίκη», αλλά το «Λιωμένο Παγωτό» εκτόξευσε την εμπορικότητά τους σε άλλη σφαίρα.
Στην πραγματικότητα, το τραγούδι ακούστηκε τόσο πολύ και συνεχίζει ν’ ακούγεται τόσο πολύ, που κανείς δεν το μετράει πια ως τραγούδι των «Σπαθιών» ή του Παυλίδη. Ανήκει στο καλοκαίρι, στα μπαρ, σ’ αυτούς που το τραγουδούν κάθιδροι κι εκστασιασμένοι όταν ο ντι τζέι χαμηλώνει επίτηδες τον ήχο στο ρεφρέν.
Το «Λιωμένο Παγωτό», όμως, μπορεί και να μην είναι καλοκαιρινό τραγούδι. Ή -τουλάχιστον- οι στίχοι του έχουν και μια δεύτερη ανάγνωση. Στην αργκό των τοξικοεξαρτημένων, «λιωμένο παγωτό» είναι το αίμα που κυλάει από τη φλέβα και κολλάει στο χέρι αμέσως μετά τη χρήση ηρωίνης.
Υπό αυτό το πρίσμα, το «είχα πει θα φύγω κι όμως είμαι ακόμα εδώ», είναι μια σαφής αναφορά στην εξάρτηση από τα ναρκωτικά, η οποία, βέβαια, σαρώθηκε από το καλοκαίρι που μπήκε στη συνέχεια του στίχου και σφράγισε για πάντα το «Λιωμένο Παγωτό».
«Τραγούδια υπό σκιάν» στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103,7
Τα τραγούδια που έχουν γραφτεί για το ελληνικό καλοκαίρι είναι αμέτρητα και κρύβουν πίσω τους γοητευτικές ιστορίες. Κάποιες είναι περισσότερο γνωστές, κάποιες είναι παντελώς άγνωστες, ενώ κάποιες άλλες υπεισέρχονται στη σφαίρα του αστικού μύθου.
Τα «Τραγούδια υπό σκιάν» τις βγάζουν στο φως, τον Αύγουστο, στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103,7, σε επιμέλεια και παρουσίαση του Αντώνη Τζαβάρα.