“Duke Ellington”
Ο Ντιουκ ψαχούλεψε το παρμπρίζ για να βρει στιλό και τελικά σημείωσε δυο τρία πράγματα στα περιθώρια του μενού μιας καφετέριας. Είχε γράψει πιο πολλές ώρες μουσικής από οποιονδήποτε άλλον Αμερικανό, και τα περισσότερα κομμάτια του είχαν ξεκινήσει κάπως έτσι, προχειρογραμμένα πάνω σε οτιδήποτε ήταν εύκαιρο: πετσετάκια, φακέλους, καρτ- ποστάλ, χαρτόνι κομμένο από πακέτα δημητριακών. Οι παρτιτούρες του έτσι ξεκινούσαν κι έτσι κατέληγαν: πρωτότυπα χειρόγραφα πεταμένα στα σκουπίδια όπως μετά από μια δυο πρόβες, και τα βασικά στοιχεία της μουσικής να κατατίθενται προς φύλαξη στη συλλογική μνήμη της μπάντας.
….
Το «Moon Indigo» του πήρε 15 λεπτά, όσο η μάνα του τελείωνε το βραδινό μαγείρεμα, το «Black and Tan Fantasy» του είχε έρθει μέσα σε 2 λεπτά στο πίσω κάθισμα ενός ταξί καθώς πήγαινε στο στούντιο, μετά από μια ολονύκτια κραιπάλη. Το «Solitude» πήρε μόλις 20 λεπτά, προχειρογραμμένο στα όρθια στο στούντιο όταν συνειδητοποίησε ότι έλειπε ένα τραγούδι… Ναι, κανένας λόγος ν’ ανησυχήσει, είχε πάρα πολύ χρόνο.
Ηχητική επεξεργασία: Αλέξανδρος Κασσελάκης
*Geoff Dyer
«Κι όμως όμορφα… ένα βιβλίο για την τζαζ»
Μτφ. Δανάη Στεφάνου (@Danae Stefanou)
@Εκδόσεις Πάπυρος (Εκδοτικός Οργανισμός Πάπυρος)
Αθήνα, 2008
Επιμέλεια, παρουσίαση: Αφροδίτη Κοσμά (@Afroditi Kosma)