Julius Eastman (1940 – 1990)
Στη σημερινή εκπομπή παρουσιάζουμε έναν αμερικανό συνθέτη από την Νέα Υόρκη που συχνά θεωρήθηκε “εξαιρετικά θρασύς” στην συνθετική του δράση.
Ο Julius Eastman (27 Οκτωβρίου 1940 – 28 Μαΐου 1990) ήταν Αμερικανός συνθέτης, πιανίστας, τραγουδιστής και καλλιτέχνης για εικαστικά και μουσικά δρώμενα του οποίου το έργο συνδέεται με τον μουσικό αμερικανικό μινιμαλισμό. Ήταν από τους πρώτους συνθέτες που συνδύασαν τις μινιμαλιστικές διαδικασίες με στοιχεία της ποπ μουσικής και περιλαμβάνει πειραματικές μεθόδους επέκτασης και τροποποίησης της μουσικής στη δημιουργία αυτού που ονόμασε «οργανική μουσική». Συχνά έδινε τίτλους στα έργα του με προκλητικές πολιτικές προθέσεις, όπως ο Evil Nigger και ο Gay Guerrilla, και έχει αναγνωριστεί στην εποχή μας μετά από νέες παραστάσεις και επανεκδόσεις της μουσικής του.
Ο Julius Eastman μεγάλωσε στην Ithaca της Νέας Υόρκης και άρχισε να σπουδάζει πιάνο σε ηλικία 14 ετών όπου σημείωσε ραγδαία πρόοδο. Σπούδασε στο Ithaca College πριν μεταγραφεί στο Curtis Institute of Music στη Φιλαδέλφεια. Εκεί σπούδασε πιάνο με τον Mieczysław Horszowski και σύνθεση με τον Constant Vauclain, και άλλαξε ειδικότητες από πιάνο σε σύνθεση, αποφοιτώντας το 1963. Έκανε το ντεμπούτο του ως πιανίστας το 1966 στο The Town Hall της Νέας Υόρκης. Ο Eastman είχε μια πλούσια, βαθιά και εξαιρετικά ευέλικτη φωνή τραγουδιού, για την οποία έγινε γνωστός για την ηχογράφηση του 1973 του Eight Songs for a Mad King από τον Βρετανό συνθέτη Peter Maxwell Davies. Τo πολυδιάστατο ταλέντο του Eastman κέρδισε την προσοχή του συνθέτη-μαέστρου Lukas Foss, ο οποίος διηύθυνε τη μουσική του Davies σε μία παράσταση με την Φιλαρμονική του Μπρούκλιν. Kατόπιν εντολής του Foss, ο Eastman εντάχθηκε στους Creative Associates—ένα « πρόγραμμα στην avant-garde κλασική μουσική» που «περιλάμβανε αμοιβή αλλά χωρίς υποχρεώσεις διδασκαλίας»—στο SUNY Buffalo’s Center for the Creative and Performing Arts.
Τα έργα του Eastman συχνά περιλαμβάνουν επαναλαμβανόμενα, αργά εξελισσόμενα και αταίριαστα τυχαία τμήματα και ποπ δομές που επαναλαμβάνουν αλλά εξελίσσονται δραματικά με “πιασάρικους” εμπορικούς σύγχρονους ρυθμούς. Εκτός από αυτό, τα μακρόχρονα κομμάτια του για πιάνο, όπως ο Evil Nigger (1979) και το Gay Guerrilla (περίπου 1980) δείχνουν την πρόθεσή του να εξερευνήσει δραματικά τη “Μαύρη και gay” ταυτότητά του μέσω μοτίβων που, σε τόνο και ρυθμό με χαρακτηριστικό την επανάληψη, αντιπροσωπεύουν εντεινόμενες συγκρούσεις, ιδιαίτερα έντονο σε συναίσθημα για μινιμαλισμό. Ο Eastman περιέγραψε τα έργα του ως “οργανική μουσική” που περιλαμβάνει “σταδιακή πυκνή συγκέντρωση και συσσώρευση, συχνά ακολουθούμενη από σταδιακή αποσύνθεση”, όπου σταδιακά μερικές φορές άλλαζε απότομα τα επαναλαμβανόμενα ρεφρέν και φράσεις για να δημιουργήσει τη βάση για σύνθεση μουσικής σε παρτιτούρες . Ήταν ένας συνθέτης που συχνά προκαλούσε , με το ιδιαίτερα θρασύ του στιλ όπως το χαρακτήριζαν, το μετριοπαθές αμερικανικό κατεστημένο.
Καλή σας ακρόαση!
Έρευνα-Παραγωγή-Παρουσίαση: Γιώργος Μαρκάκης