Η εκκωφαντική ωριμότητα στο άλμπουμ «I Inside The Old Year Dying» της P.J. Harvey (1/2)
Το τελευταίο album της P.J. Harvey «I Inside The Old Year Dying» που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι παρουσιάζει και αναλύει ο κριτικός μουσικής Θάνος Μαντζάνας.
H Βρετανίδα Polly Jean Harvey όπως είναι το πλήρες όνομα της αγάπησε την μουσική από πολύ μικρή και έμαθε να παίζει κιθάρα, μετά σαξόφωνο και εντέλει άρχισε να γράφει τραγούδια και να τα ερμηνεύει. Μετά την συμμετοχή της σε ένα εφηβικό συγκρότημα μας συστήθηκε – ως P. J. Harvey πλέον – με το πρώτο προσωπικό album της «Dry» το 1992. Η διαδρομή της ήταν σταθερή και όλο πιο σοβαρή κάνοντας την κερδίζει όλο και περισσότερο την εκτίμηση και τον σεβασμό κριτικών και κοινού μέχρι που φάνηκε να σταματά στο «The Hope Six Demolition Project» το 2016. Επρεπε να περάσουν πέντε ολόκληρα χρόνια για να κυκλοφορήσει εφέτος η επόμενη εργασία της, ο δέκατος κατά σειρά δίσκος της «I Inside The Old Year Dying».
Σημείο εκκίνησης του «I Inside The Old Year Dying» ήταν το επικό ποίημα Orlam που έγραψε και εξέδωσε η P. J. Harvey και στη συνέχεια αποφάσισε να δώσει μια, υπό μιαν έννοια, μουσική εκδοχή τους. Η υλοποίηση και όχι απλά ηχογράφηση του δίσκου ήταν διαφορετική από εκείνη όλων των προηγούμενων της. Είχε σχέδια περισσότερο παρά ολοκληρωμένες συνθέσεις πάνω στα οποία αυτοσχεδίασαν οι βασικοί συνεργάτες της και η ίδια.
Το αποτέλεσμα είναι ένα αμάλγαμα φυσικών ήχων, ποικίλων χροιών μουσικών οργάνων και ηλεκτρονικών -κάποιες στιγμές φτάνει σε οργιαστικό ντελίριο ή ακόμα και πολύ σύντομες εκρήξεις- αλλά κατά το μεγαλύτερο μέρος της διάρκειας του album η ένταση είναι ελεγχόμενη, συγκρατημένη και «υπόγεια». Εξαρχής η ερμηνεία της P. J. Harvey θύμιζε πολύ πληγωμένο θηρίο και δεν έχει πάψει να το κάνει. Με την ωρίμανση όμως που επέφερε το πέρασμα του χρόνου έχει γίνει πολύ πιο ευάλωτη, κάποιες στιγμές ακόμα και ευαίσθητη.