Τις πρώτες δεκαετίες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα αλάνια, φτωχοί πιτσιρικάδες, τριγυρνούν σε συμμορίες στα περίχωρα της Ρώμης, παίζουν και διαπράττουν παρανομίες με την ιδιαίτερη ματιά του κορυφαίου σκηνοθέτη.
[ Όπως απομακρύνονταν τα σπίτια, σε κάποια πλατεία ή σε κάποια ανισόπεδη διάβαση, σιωπηλός σαν νεκροταφείο, σε κάποιο οικόπεδο με κλήρους όπου δεν υπήρχαν παρά μόνο εργοτάξια και γιαπιά υψωμένα μέχρι τον πέμπτο ουρανό και αλάνες μες στη βρόμα, τώρα άνοιγε όλος ο ουρανός, και τον έβλεπες σκεπασμένον από χιλιάδες συννεφάκια, μικρά σαν φουσκίτσες, σαν σπυράκια, που κατέβαιναν προς τις αχνές και δαντελωτές κορυφές των ουρανοξυστών στο βάθος, σε όλα τα σχήματα, σε όλα τα χρώματα.
Μαύρα κοχυλάκια, κιτρινωπά στρείδια, τιρκουάζ χτένια, σαν ροχάλες στο κόκκινο του κρόκου του αυγού: και στο βάθος, μετά από μια γαλάζια κορδέλα, καθαρό και κρυστάλλινο σαν ποτάμι των αρκτικών ζωνών, ένα τεράστιο κάτασπρο σύννεφο, κατσαρό ολόγυρα, δροσερό και απέραντο, που έμοιαζε με το Όρος του Καθαρτηρίου]
Ακούμε:
- Domenico Scarlatti / Glenn Gould
- Cedric Perri
- Antonio Vivaldi / Nicolaus Esterházy Sinfonia & Tamás Benkócs
- Enrico Caruso
- Carlo Rustichelli
- Luis Bacalov
- Giovanni Fusro
- Gianluigi Trovesi & Marco Remondini
- Gianluigi Trovesi
- Giacomo Puccini / Maria Callas
Αφήγηση, Επιμέλεια μουσικής: Αφροδίτη Κοσμά
Ηχητική επεξεργασία: Τάσος Μπακασιέτας
*Το σήμα της εκπομπής είναι μουσική του Μάριου Στρόφαλη
Pier Paolo Pazolini: «Αλάνια»
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής
Εκδόσεις Gutenberg, Αθήνα, 2024