Ένας ιδιόρρυθμος γέρος ονόματι Τζέικ, ο εμμονικός εγγονός του ονόματι Σπόρος που κατασκευάζει φράχτες, μια αχόρταγη πάπια ονόματι Φαπ κι εκατοντάδες παρτίδες παράνομου ουίσκι αρκούν για να συνθέσει ο Τζιμ Ντοτζ μια υπαρξιακή νουβέλα, τόσο διαχρονική και επίκαιρη, που θα σας κατασπαράξει.
[… Όπως ήταν φυσικό, ο ίδιος δεν θεωρούσε ότι ήταν τρελός, ούτε καν αμυδρά ασυνήθιστος – όπως συμβαίνει σε όποιον επιτρέπει στο πνεύμα του να περιπλανιέται για ώρες σε τόπους μακρινούς, ο Τζέικ πού και που το έχανε… Υπέθετε ότι είχε άφθονο χρόνο. Σκεφτόταν τον εαυτό του σαν τον κάστορα που είχε δει λίγα χρόνια πριν στην Γκουαλάλα, να πλέει ανάσκελα ακολουθώντας τη ροή του ποταμού, με τις πατούσες σταυρωμένες στο στήθος, κοιτώντας τον βαθυγάλανο ουρανό, κατευθύνοντας το σώμα του με την ουρά του, νωχελικός κι ευτυχισμένος. Έπειτα όμως, στις αρχές της άνοιξης, ο σερίφης τάραξε το ανέμελο σεργιάνι της ζωής του.
…
Και στους τρεις άρεσε το σινεμά. Η κοντινότερη αίθουσα προβολής ήταν το Ράντσο Ντελούξ Ντράιβ-ιν … Η Φαπ ταξίδευε στην καμπίνα, καβάλα στη θέση ανάμεσά τους, ο Σπόρος καθόταν στο τιμόνι και ο παππούλης Τζέικ συνοδηγός…
Ο Σπόρος και ο παππούλης Τζέικ είχαν αδυναμία στα γουέστερν, ειδικά σε όσα είχαν πιστολέρο που τα έβαζαν με κάποιον καλόκαρδο σερίφη. Ο Τζέικ, που συνήθως βρισκόταν ήδη στη δεύτερη μποτίλια της μέρας, υποστήριζε ολόψυχα τους παράνομους και τις υπόλοιπες δυνάμεις διασάλευσης της τάξης, και έβγαζε συχνά το κεφάλι του από το παράθυρο για να ουρλιάξει τις συμβουλές του στην οθόνη… Επίσης επέκρινε σφοδρά τα όπλα που επέλεγαν οι πιστολέρο, λέγοντας έξαλλος στον Σπόρο και στη Φαπ: «Διάολε, γιατί επιμένουν να χρησιμοποιούν τέτοια πιστόλια; Μ’ αυτά δεν πετυχαίνεις ούτε βουβάλι στα δέκα μέτρα. Σ’ αυτές τις καταστάσεις χρειάζεσαι δεκάρα καραμπίνα με πριονισμένη κάννη. Και δέκα δώδεκα μασούρια δυναμίτη. Ηλίθιοι! Και μετά αναρωτιούνται γιατί δεν νικάνε ποτέ!».
Ο Σπόρος υποστήριζε σιωπηρά τον σερίφη. Η Φαπ, σε γενικές γραμμές, αδιαφορούσε για τα γουέστερν, με εξαίρεση κάποιες φαινομενικά τυχαίες στιγμές, όπου έκρωζε ενθουσιασμένη…
Οι αγαπημένες ταινίες της Φαπ ήταν οι ρομαντικές, τόσο οι ανάλαφρες και πνευματώδεις όσο και οι θανάσιμα τραγικές. Παρακολουθούσε προσηλωμένη από την κούρνια της στην πλάτη του καθίσματος, γέρνοντας κάθε τόσο το κεφάλι της για να σκούξει εκφράζοντας έτσι τη συμπόνια της για τα προβλήματα που ταλάνιζαν τον έρωτα. Δεν ανεχόταν τα χλευαστικά και μονίμως πρόστυχα σχόλια του Τζέικ και, αφού επανειλημμένως κόντεψε να του ξεριζώσει το αφτί, τον υποχρέωσε τελικά να περιορίζεται σε μουρμουρητά μέσα απ’ τα δόντια του.]
Ακούμε:
- Neil Young – μουσική από την ταινία “Dead Man” του Jim Jarmursch
- Brian Eno & Holger Czukay & J.Peter Schwalm
- David Sylvian & Holger Czukay
- Little Walter
- Sonny Boy Williamson II
- John Lurie
- The Lounge Lizards
- Kōhachiro Miyata
Επιμέλεια – Αφήγηση: Αφροδίτη Κοσμά
Ηχητική επεξεργασία: Τάσος Μπακασιέτας
*Το σήμα της εκπομπής είναι μουσική του Μάριου Στρόφαλη
Τζιμ Ντοτζ: «Φαπ»
Μετάφραση: Αντώνης Καλοκύρης
Εκδόσεις Κυψέλη, Αθήνα, 2024