[ δυστοπία_ β | Έρημη Χώρα ]
«θα σου δείξω κάτι διαφορετικό/ Κι από τον ίσκιο σου το πρωί που δρασκελάει ξοπίσω σου/ Κι από τον ίσκιο σου το βράδι που ορθώνεται να σ’ ανταμώσει·/ Μέσα σε μια φούχτα σκόνη θα σου δείξω το φόβο».
(The Waste Land, T.S.Eliot)
Η «Έρημη Χώρα» του Έλιοτ, αντικατοπτρίζει έναν κόσμο κατακερματισμένο, κενό και χωρίς ελπίδα. Μια πνευματικά απονεκρωμένη χώρα, απόρροια της πτώσης των ανθρώπινων αξιών και της απομάκρυνσης από τη φύση και τη θεϊκή σύνδεση. Έναν κόσμο όπου η ανθρώπινη επιθυμία και τα λάθη οδηγούν στην παρακμή, απεικονίζοντας μια κοινωνία σε σύγχυση και αναζήτηση νοήματος, που όμως είναι καταδικασμένη σε στασιμότητα και απόγνωση.
«The Waste Land» ονομάζεται και η συλλογή έργων σύγχρονης κλασικής μουσικής από το Ιράν, εμπνευσμένη από θέματα ερήμωσης και νεωτερικότητας, Σε πέντε κομμάτια – όσα και τα αντίστοιχα του ποιήματος του Έλιοτ, συνδυάζει δυτικές κλασικές επιρροές με περσικούς ήχους, ενώ στοχάζεται πάνω σε θέματα απώλειας.
Την έννοια του έρημου, ως ακατοίκητου, απομακρυσμένου και άγονου, υιοθετεί ο επίσης Ιρανός sound artist Siavash Amini, στην περσινή δισκογραφική του εργασία «Eremos». Δημιουργεί πολύπλοκα ηχητικά τοπία αντλώντας από την ηλεκτρονική μουσική, τον ηλεκτροακουστικό πειραματισμό και κλασικές μουσικές παραδόσεις. Εξετάζει αποσπάσματα από το Hayy ibn Yaqdhan του Ιρανού φιλόσοφου-ποιητή Ibn Sina, ερμηνεύοντας διερευνητικά αλλά και υπομονετικά θέματα γύρω από την έννοια του χώρου, την ερήμωση, την ζωή και την ανυπαρξία.
Απόψε ο παρΑξενος_ελκυστΗς εξερευνά δυστοπικά ηχοτοπία ερήμωσης, από τις καταιγίδες σκόνης του Dust Bowl στις ΗΠΑ έως την Ιρανική έρημο και από την ποίηση του Έλιοτ έως τον Αβικέννα, με τους ήχους των Woody Guthrie, Mοnolake, Kaveh Mirhosseini, Karen Keyhani, Siavash Amini, Luca Forcucci και Chelsea Wolfe.
Εικόνα: Dust Bowl chronicles, Ken Burns
Επιμέλεια-Παρουσίαση: Μαριλένα Μαραγκού
Επιμέλεια ήχου: Νίκος Σαβοργινάκης