στα χθόνια δώματα β’: το έσχατο βάθος
«Στη νεωτερική εποχή οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει, και έχουν αρνηθεί τη σχέση τους με τη χθόνια σφαίρα: δεν κατοικούν πλέον στη Χθόνα, αλλά μόνο στη Γαῖα (…) Όσο περισσότερο χάνουν την εξοικείωσή τους με τα αβυσσαλέα βάθη της Χθονίας, τόσο περισσότερο η αξιαγάπητη και παρηγορητική επιφάνεια της Γαίας δηλητηριάζεται, και, προοδευτικά καταστρέφεται (…) Και στο τέλος η Γαῖα, η γη χωρίς το έσχατο βάθος, που έχει χάσει τη μνήμη της υπόγειας κατοικίας των νεκρών, βρίσκεται τώρα ολοκληρωτικά στο έλεος του φόβου και του θανάτου. Από αυτόν τον φόβο θα μπορέσουν να θεραπευτούν μόνο εκείνοι που θα βρουν τη μνήμη της διπλής κατοικίας τους και θα θυμούνται ότι ανθρώπινη είναι μόνο η ζωή εκείνη στην οποία η Γαῖα και η Χθονία παραμένουν αχώριστες και ενωμένες.» Απόσπασμα από το δοκίμιο «Γαία και Χθονία» του Giorgio Agamben (2020).
Απόψε ο παρΑξενος_ελκυστΗς επισκέπτεται τα χθόνια δώματα, συλλέγοντας ήχους που μοιάζουν να αναδύονται στην επιφάνεια της γης από τα έσχατα βάθη:
– Το «Chthonic», η πολύ πρόσφατη συνεργασία του Αυστραλού συνθέτη Lawrence English και της Αμερικανίδας Lea Bertucci, αφουγκράζεται κινήσεις τεκτονικές, υπόγειας πυκνότητας, σε γεωλογική κλίμακα. Είναι μια εκσκαφή, μια φανταστική βουτιά κάτω από τον φλοιό της γης. Εμπνέεται από τα μυστήρια του κάτω κόσμου, απεικονίζοντας τις αόρατες δυνάμεις που δρουν μέσα στη Γη.
– H συνθέτρια ηλεκτροακουστικής μουσικής Maria W Horn και ο μπασίστας της free jazz και συνθέτης Vilhelm Bromander στο έργο «Earthward Arcs» διαγράφουν τόξα που στρέφονται προς τη γη.
– Το χαμένο βάθος της Γαίας μοιάζει να αναζητά ο βρετανός συνθέτης Richard Skelton στο έργο « Stolen Ground», με μια αρχέγονη τονική γλώσσα˙ σαν η γη, να τραγουδά στον εαυτό της, στάζοντας ήχο σε κάθε ρωγμή.
– ο Ιδρώτας της Γης, του συνθέτη ηλεκτρονικής μουσικής και sound artist από την Τεχεράνη Siavash Amini, είναι μια μουσική ανεξιχνίαστης πολυπλοκότητας που μοιάζει να σκαλίζει μέσα στις σχισμές. Ο τίτλος «The Sweat of Earth» προέρχεται από ένα ποίημα του Μεξικανού συγγραφέα Xavier Villarrutia: ένας διαλογισμός για τον έρωτα και τον θάνατο, που οραματίζεται τις μορφές που αποκαλύπτονται από τις σκιές, και τους ήχους που παγιδεύονται στην ακινησία.
Επιμέλεια ήχου: Νίκος Σαβοργινάκης
Εικόνα: Lucio Fontana: Concetto Spaziale Taglio, 1962-64.
Επιμέλεια-Παρουσίαση : Μαριλένα Μαραγκού