Την άνοιξη του 1927 βροχοπτώσεις άνευ προηγουμένου έσπασαν τα αναχώματα του ποταμού Mississippi, πλημμυρίζοντας 70.000 στρέμματα. Στον απόηχο της σκληρής και αδιάφορης κυβερνητικής στάσης στην καταστροφή που αντιμετώπιζαν, οι μαύροι μουσικοί του Delta δημιούργησαν μια μουσική έκρηξη: τραγούδια που αποτύπωναν όχι μόνο τα γεγονότα, αλλά το συναίσθημα πίσω από αυτά, στην πιο γνήσια καταγραφή εκείνης της καταστροφής.
Το καλοκαίρι σβήνει με αναμμένες φωτιές˙ το φθινόπωρο ακολουθεί, δακρύζοντας, ξεπλένοντας τη μια αμαρτία μετά την άλλη – στις πλάτες ενόχων και αθώων. Η σιωπή του στάσιμου νερού πνίγει τις φωνές στη λάσπη.
Η κλιματική αλλαγή και οι επιπτώσεις της, άμεσες και έμμεσες, είναι, ίσως και για πάντα, εδώ. Επιπτώσεις που δεν αποτυπώνονται τόσο στο μέγεθος των ακραίων φαινομένων αλλά στην αύξηση της συχνότητας εμφάνισης τους.
Ο παλαίμαχος Αμερικανός συνθέτης, ακαδημαϊκός και δεινός περιπατητής Richard Carr στο έργο «Landscapes and Lamentations» με το σύνολο μουσικής δωματίου ACMΕ, θρηνεί για τη φύση˙ διαπιστώνοντας ότι οι αλλαγές που προμήνυαν οι περιβαλλοντολόγοι λόγω της κλιματικής αλλαγής, είναι ορατές πια με γυμνό μάτι.
Ο Νεοϋορκέζος συνθέτης Michael Gordon έγραψε το 1997 για το Ensemble Resonanz το έργο «Weather»: ένα ταξίδι μέσα από τέσσερα φυσικά οικοτοπία που το καθένα μεταμορφώθηκε από ακραία καιρικά φαινόμενα. Μια ρυθμική ηχητική επίθεση, όπου τα samples από τις σειρήνες και τους κεραυνούς συμβάλλουν στη δημιουργία μιας μουσικής σκοτεινής και στοχαστικής, που μοιάζει να μας καλεί σε άμεση δράση.
Τον Οκτώβριο του 2012 ο πιο καταστροφικός τυφώνας του Ατλαντικού, ο τυφώνας Sandy, χτύπησε Βορειοανατολικά τις ΗΠΑ φτάνοντας μέχρι και την Ν.Υόρκη. Ο ποταμός Hudson υπερχείλισε, πλημμυρίζοντας δρόμους και υπόγεια, αφήνοντας ανυπολόγιστες υλικές ζημιές. Η Laurie Anderson εμπνέεται από το προσωπικό της βίωμα του τυφώνα και στο έργο «Landfall» με το κουαρτέτο Kronos, διασώζει αντικείμενα από τα ερείπια, εσωτερικεύοντας σπαράγματα μιας δημιουργικής ζωής – σαν φωτογραφίες με κατεστραμμένες από το νερό άκρες – δείχνοντας πώς η ανθρώπινη μνήμη μπορεί να είναι πιο δυνατή από την καταστροφή.
Απόψε ο ηχότοπος του παρΑξενου_ελκυστΗ πλημμυρίζει ήχους που αναδύονται μέσα από το νερό και τη σκόνη – το νερό ως ζωή, η σκόνη ως θάνατος, η γη ως τόπος ανάπτυξης, αλλά και ταφής – από μουσικούς που επιχείρησαν να μετατρέψουν το συλλογικό τραύμα σε προσωπική δημιουργία. Πλαισιωμένοι από τους Randy Newman, Bessie Smith, Ελένη Καραΐνδρου και Antony Hegarthy.
Επιμέλεια ήχου: Δώρα Ιωακειμίδου
Εικόνα: από την ταινία του Θ. Αγγελόπουλου «το Λιβάδι που δακρύζει»
Επιμέλεια-Παρουσίαση : Μαριλένα Μαραγκού