Grand Opéra σε πέντε πράξεις. Λιμπρέτο των Eugène Scribe και Émile Deschamps βασισμένο σε δοκίμια του Βολταίρου, αλλά και σε γεγονότα της θρησκευτικής ιστορίας της Ευρώπης. Πρωτοπαρουσιάστηκε στην Opéra de Paris στις 16 Απριλίου 1849.
Κάτω Χώρες 1533. Ο Johan Beukelszoon, γνωστός και ως Jean de Leyden, εμφανίζεται στο Münster και αυτοαποκαλείται «Προφήτης». Αποκτά έτσι αρκετούς οπαδούς από τις τάξεις των λεγόμενων Αναβαπτιστών – της αίρεσης που απέρριπτε την κρατική μεταρρύθμιση του Λούθηρου και του Καλβίνου, προσπαθώντας να επαναφέρει, όπως πρέσβευαν οι εκπρόσωποί της, τον χριστιανισμό σε μια πιο συμβατή με την Αγία Γραφή ζωή. Ο Jean de Leyden δεν αρκέστηκε να γίνει απλά ο «Προφήτης» τους, αλλά ηγήθηκε των Αναβαπτιστών, ενώ την επόμενη κιόλας χρονιά στέφθηκε στο Münster «Βασιλεύς της Νέας Ιερουσαλήμ».
Η επανάστασή του αυτή ασφαλώς πνίγηκε στο αίμα. Έδωσε όμως αργότερα στο δίδυμο Eugène Scribe και Giacomo Meyerbeer το ρομαντικό υπόβαθρο για μια νέα όπερα, την οποία όλος ο καλλιτεχνικός κόσμος περίμενε, μετά τους περίφημους «Ουγενότους» και την επιτυχία που είχαν. Τους «Ουγενότους» που – τυχαίο άραγε; – βασιζόταν κι αυτοί θεματολογικά σε μια θρησκευτική αιματοχυσία.
Εκτός από την αληθινή ιστορία του Jean de Leyden, οι λιμπρετίστες Eugène Scribe και Émile Deschamps βασίστηκαν και σε χωρία από το «Δοκίμιο περί ηθών και πνεύματος των εθνών» (“Essai sur les mœurs et l’esprit des nations”) του Βολταίρου. Η νέα αυτή όπερα άργησε αρκετά να ολοκληρωθεί. Όπως όμως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, άξιζε την αναμονή. Στην πρεμιέρα, τον κεντρικό ρόλο της Fidès ερμήνευε η μεγάλη Pauline Viardot, ενώ ανάμεσα στους θεατές, εκείνη την ανοιξιάτικη βραδιά του 1849 βρισκόταν ο Chopin, ο Verdi, ο Berlioz, o Delacroix, ο Turgenev, ο Κάρολος Ντίκενς και πολλοί ακόμα.
Κοντά δύο αιώνες αργότερα, στην εκπομπή του Σαββάτου 22 Φλεβάρη, απολαμβάνουμε στην εκπομπή “Opera Omnia” το δεύτερο μέρος του έργου, στην πιο ολοκληρωμένη studio ηχογράφησή του, το 1976 υπό τη μουσική διεύθυνση του Ηenry Lewis.
Παραγωγή – παρουσίαση: Γιάννης Φίλιας