Μονόπρακτη όπερα σε λιμπρέτο των Giovanni Targioni-Tozzetti και Guido Menasci, βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Giovanni Verga. Πρωτοπαρουσιάστηκε στις 17 Μαΐου 1890.
Ηλιόλουστο ξημέρωμα του Πάσχα. Ανοιξιάτικο τοπίο σε χωριό της Σικελίας. Άνθρωποι απλοί που βάζουν τα καλά τους, αγκαλιάζονται και γεμίζουν ο ένας τον άλλο με ευχές. Ποτήρια που τσουγκρίζουν. Φωνές που τραγουδούν. Και κάπου εκεί, μες τη λιακάδα της γιορτής, τα σύννεφα κι ο κεραυνός του ανθρώπινου πληγωμένου εγωισμού, που τραντάζει τις πέτρες με την κραυγή μιας γυναίκας: “A te, la mala Pasqua!”
Η δυστυχία ξεχειλίζει από τις πληγές της. Θα γίνει κατάρα και αφορισμός για τον άπιστο εραστή της. «Κακό Πάσχα να ‘χεις!» Όταν το αίμα βράζει για έρωτα, για αμαρτία, για θάνατο, όταν το μαχαίρι γυρεύει μια καρδιά να ζεσταθεί – όπως αργότερα θα τραγουδήσει ένας άλλος Μεσόγειος βάρδος, ο Λόρκα – όταν η Ανάσταση γεννιέται πρόωρα, δίχως ακόμα να έχει ξεδιψάσει η αχόρταγη γη από το αίμα της Σταύρωσης, τότε το γιορτινό τραγούδι ξαναγίνεται θρήνος της Μεγάλης Παρασκευής. Τότε μιλάει ο «Αγροτικός Ιπποτισμός» με χτύπημα πικρό, μα τιμημένο. Τιμημένο, μα θανάσιμο. «Κακό Πάσχα να ‘χεις, ψεύτη!»
Την κραυγή αυτή, καθώς και ολόκληρο το αριστούργημα του Pietro Mascagni, απολαύστε στην εκπομπή του Μεγάλου Σαββάτου με τη φωνή της Maria Callas. Το αυτί του Rolando Panerai θα δαγκώσει – προκαλώντας τον σε μονομαχία – ο Giuseppe di Stefano. Στο podium της Ορχήστρας της Σκάλας του Μιλάνου, πενθών θεός, ο Tulio Serafin.
Παραγωγή – παρουσίαση: Γιάννης Φίλιας