Όπερα σε τρεις πράξεις. Λιμπρέτο του συνθέτη βασισμένο στο θρύλο του «Πλοίου Φαντάσματος», όπως αυτός αποτυπώνεται στο «Έπος του Ιπτάμενου Ολλανδού» του Heinrich Heine. Πρωτοπαρουσιάστηκε στις 2 Ιανουαρίου 1843 στο Βασιλικό θέατρο της Δρέσδης.
«Το λάθος στην όπερα έγκειται στο γεγονός ότι ένα μέσο έκφρασης – η μουσική – έχει γίνει σκοπός, ενώ ο σκοπός της έκφρασης – το δράμα – έχει γίνει το μέσο».
Αυτά έγραφε στο δοκίμιό του «Τέχνη και Επανάσταση» το 1849 ο Richard Wagner. Και συνέχιζε: «υπάρχουν όπερες που θεωρούνται αριστουργήματα επειδή περιέχουν ωραίες άριες και λαμπρή ενορχήστρωση. Ο σκοπός όμως που δικαιώνει τη χρήση αυτών των μέσων, ο μεγάλος δραματικός σκοπός, απουσιάζει».
Λίγα χρόνια πριν συνοψίσει τα παραπάνω, ο μεγάλος Γερμανός συνθέτης είχε ρίξει στο χαρτί το πρώτο μεγάλο καινοτόμο έργο του, τον «Ιπτάμενο Ολλανδό«, εμπνευσμένο από το όνομα ενός Πλοίου Φαντάσματος της Βόρειας θάλασσας, ο θρύλος του οποίου υπήρχε ήδη και στο «Έπος του Ιπτάμενου Ολλανδού» του Heinrich Heine.
Αυτό το Σάββατο 12 Απριλίου θα ολοκληρώσουμε την ακρόαση μιας σπανιότατης ζωντανής ηχογράφησης του 1960 που μοιράζεται μαζί μας η Metropolitan Opera της Νέας Υόρκης. Πρόκειται για την ερμηνεία του George London, αλλά και των Leonie Rysanek και Giorgio Tozzi στους τρεις κεντρικούς ρόλους του εμβληματικού αυτού έργου, δύο μόλις χρόνια πριν την τεράστια επιτυχία τους – στους ίδιους ρόλους – στο Covent Garden. Μείνετε συντονισμένοι.
Παραγωγή – παρουσίαση: Γιάννης Φίλιας