Πρωινά, Τρίτο, 8:00 και έχω στον νου μου έντονα αυτόν τον καιρό μαζί με το ζήτημα της μνήμης. Μιλώ για τη μνήμη ως το εργαλείο εκείνο που χρησιμοποιεί ο Μαρσέλ Προυστ προκειμένου να ξανακερδίσει τον χαμένο χρόνο, τη μνήμη από τη μια πλευρά και τη λογοτεχνική ανάπλαση -την τέχνη δηλαδή- από την άλλη. Δεν ξέρω αν είναι εξαιτίας του γαλλικού πνεύματος αλλά μ’ έναν αντίστοιχο τρόπο χρησιμοποιεί τη μνήμη και η Annie Ernaux. Παρά τη γκρίνια που υπήρξε πάνω στο ζήτημα της Αυτοβιογραφίας -αν αυτή αποτελεί τέχνη ή όχι- διάβασα μέσα στο καλοκαίρι μερικά από τα κείμενά της Ernaux και απόλαυσα αυτή την όψη της γραφής που βασίζεται στη μνήμη και την οδύνη που προκαλεί η επίκλησή της, στην αγωνία να ξανακερδηθεί ο χαμένος χρόνος μέσα από την εξερεύνηση -όπως λέει- “των κανόνων και των λειτουργιών”, όπου βρέθηκε εγκλωβισμένη. Με συγκινεί ιδιαίτερα αυτή η βιβλικής έμπνευσης δήλωσή της που έρχεται ενδεχομένως από τη σκοτεινή εκκλησιαστική της παιδεία: “λάβετε και διαβάσετε αυτό, πάντες, τούτο εστί το σώμα μου και το αίμα μου, το υπέρ υμών εκχυνόμενον. (“Η Ντροπή”, μετ. Ρίτα Κολαΐτη, εκδ. Μεταίχμιο). Μ’ αρέσει επίσης η μουσική της Ernaux, ο Luis Mariano, ο Tino Rossi, η Line Renaud, ο Jean Sablon. Θα ακούσουμε αυτήν την εβδομάδα μερικά από τα τραγούδια που αναφέρει στα βιβλία της. Μιλώντας για το ζήτημα της μνήμης -ακόμη κι αν οτιδήποτε μοιάζει υπερβατικό βρίσκεται πέρα από την οπτική μου- σκέφτομαι μία από τις ασκήσεις που προτείνει ο Carlos Castaneda σε κάποιο από τα κείμενά του: να ξεκινήσεις να γράφεις τα μικρά ονόματα ανθρώπων που θυμάσαι έστω και λίγο από πολύ νωρίς στη ζωή σου μέχρι και σήμερα. Επίπονο και απίστευτα χρονοβόρο, μα αν το δοκίμαζε κάποιος από εμάς, ενδεχομένως θα θυμόταν σκηνές που είχε ολότελα ξεχάσει κερδίζοντας έτσι ένα μέρος του χαμένου χρόνου.
Σαν αύριο, 19 Σεπτεμβρίου έφυγε το 1949, στα 45 του χρόνια, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες, ο Νόκος Σκαλκώτας. Έτσι ακούμε αποκλειστικά δικά του έργα: Ελληνικούς Χορούς, τη Sinfonietta του σε σι ύφεση μείζονα, την Ελληνική του Σουίτα, το 3ο Κουαρτέτο Εγχόρδων, τη Σονατίνα για πιάνο και το λαϊκό μπαλέτο “Η Θάλασσα”. Την Πέμπτη, στο πλαίσιο των νέων μας κυκλοφοριών ακούμε έργα Albeniz και Tarrega από τον Πολωνό κιθαριστή Krzystof Meisinger, Μητρόπουλου και Schubert από τον Τούρκο πιανίστα Can Cakmur, Ravel από το σύνολο Les Siecles και Rachmaninov από την ορχήστρα της Philadelphia. Σήμερα, την Τετάρτη και την Παρασκευή ακούμε μουσική της εποχής του μπαρόκ, κλασική, ρομαντική και μοντέρνα μουσική σε συναρμογή με όψεις της jazz, μινιμαλιστικές και μεταμινιμαλιστικές προσεγγίσεις, σπουδαίους songwriters, ήχους από λαϊκές μουσικές από όλον τον κόσμο και μουσική της μεγάλης οθόνης.
Παραγωγή-παρουσίαση : Γιώργος Φλωράκης