Goethe _ Φάουστ
ΦΑΟΥΣΤ
Ναι, απέχουμε από τ’ άστρα ένα νεύμα!
Αυτό που ονομάζεις χρόνο περασμένο
Είναι μ’ εφτά σφραγίδες σφραγισμένο
Κι αυτό που λες της εποχής το πνεύμα
Είναι πνεύμα ισχυρών
Πού καθρεφτίζει τα σημεία των καιρών.
Αυτό ‘ναι, δυστυχώς, μια τραγωδία!
Κοιτάς και φεύγεις από κει,
Βλέπεις μόνον οχετό και κτηνωδία
Ή κωμωδία με θέμα την πολιτική.
Μ’ επιχειρήματα σωστά και αξιώματα
Πού σε ανδρείκελων ταιριάζουνε τα στόματα!
ΒΑΓΚΝΕΡ
Μα το πνεύμα των ανθρώπων, την καρδιά τους!
Ο καθένας απ’ αυτά κάτι θέλει να γνωρίσει.
ΦΑΟΥΣΤ
Ναι, φτάνει εγκαίρως να τ’ αναγνωρίσει!
Ποιος λέει τα πράγματα με τ’ όνομα τους;
Οι λίγοι που κάτι έχουν μυριστεί,
Και στης καρδιάς δεν το φύλαξαν τα βάθη,
Μα θέλησαν κι ο όχλος να το μάθει,
Εξορίστηκαν, ή έχουν σταυρωθεί.
Ωστόσο, φίλε, κοντεύει να ξημερώσει
Κι η κουβέντα μας πρέπει να τελειώσει.
~
ΦΑΟΥΣΤ
Εγώ που μ’ έβλεπα σαν ομοίωμα Θεού
Πίστευα πως άγγιζα την αιώνια αλήθεια,
Ήθελα να γευτώ τη λάμψη τ’ ουρανού
Και ν’ αποβάλλω κάθε θνητού συνήθεια.
Εγώ σαν χερουβείμ, που όλο δυναμώνει
Στις φλέβες της φύσης έλεγα κυλω
Και των Θεών το βίο ζητούσα να χαρώ
Για το θράσος μου πόσο μετανιώνω
Μια βροντερή φωνή μ’ έκανε σκόνη.
…
Ήμουν παιδί αντρειωμένο.
Μ’ έστειλες πίσω στη γραμμή
Στ’ αβέβαιο μου πεπρωμένο.
Τι ν’ αποφεύγω, ποιος θα μου μάθει;
Να υπακούω σε κάθε μου ορμή;
Αχ, οι πράξεις μας, το ίδιο και τα πάθη
Της ζωής μας κόβουν τη ροή.|
Ακούμε
* Επιμέλεια, αφήγηση: Αφροδίτη Κοσμά
* Ηχοληψία, Ηχητική επεξεργασία: Τάσος Μπακασιέτας
* Goethe _ Φάουστ / Μια τραγωδία
Εισ. Μτφ.Σχλ. _ Πέτρος Μάρκαρης
εκδόσεις ΚΕΙΜΕΝΑ
Αθήνα, 2020