Giuseppe Verdi: “Don Carlo” – Μέρος Α’
Όπερα σε 4 πράξεις. Λιμπρέτο των Joseph Méry και Camille du Locle, βασισμένο κατά το μεγαλύτερο μέρος στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Friedrich Schiller. Πρωτοπαρουσιάστηκε στις 11 Μαρτίου 1867 στη Salle Le Peletier της Όπερας των Παρισίων.
«Ω εσύ, που τη ματαιότητα γνώρισες
τούτου του κόσμου
κι αναπαύεσαι πια στη γαλήνη του τάφου,
εάν κλαίμε και μετά το θάνατό μας, κλάψε για μένα,
να πας τα δάκριά μου στο θρόνο του θεού.»
Ο άνθρωπος. Ένα πλάσμα βασανισμένο, καταδικασμένο εκ προοιμίου σε φθορά, γνωρίζει ότι βαδίζει προς το τέλος του, ερωτεύεται, απολαμβάνει, πονά, ζει, θρηνεί, ελπίζει, πεθαίνει.
Θα ξεκινήσουμε αυτή την εβδομάδα ένα αφιέρωμα στην τετράπρακτη εκδοχή της όπερας “Don Carlo” του Giuseppe Verdi, θέτοντας την εξής ερώτηση: ποιος είναι ο «κακός» σε τούτο το έργο; Ποιος ο θύτης και ποιο το θύμα; Αν παρακολουθήσει κανείς τη ροή της όπερας αυτής, όλοι της οι χαρακτήρες είναι θύματα. Κάποιος του πάθους. Κάποιος της ζήλειας. Κάποιος της πολιτικής. Κάποιος της θρησκείας. Κάποιος του ίδιου του του ηθικού νόμου. Είναι όλοι τους (όπως ΕΙΜΑΣΤΕ όλοι μας) τα θύματα ενός σκληρού πεπρωμένου που ο Verdi δε φαίνεται να το πολεμά, το αναπαριστά όμως γλαφυρά, ως εμπνευσμένος παρατηρητής, χτυπημένος και ο ίδιος στο παρελθόν από αυτό. Και συνεχίζει στους αιώνες να μας κλείνει το μάτι ότι, αν και δε μπορούμε να κάνουμε κάτι για ν’ αλλάξουμε τη σκληρή μας ανθρώπινη μοίρα, μπορούμε τουλάχιστον, ως το τέλος, να τραγουδάμε.
Ακούστε στην εκπομπή “Opera Omnia” που μεταδόθηκε το Σάββατο 24 Αυγούστου μια ζωντανή ηχογράφηση του 1972 από τη Metropolitan Opera της Νέας Υόρκης, με τους Franco Corelli, Montserrat Caballé, Grace Bumbry, Cesare Siepi, Sherrill Milnes, Frederica Von Stade, Paul Plishka, υπό τη μπαγκέτα του Francesco Molinari-Pradelli.
Καλή Ακρόαση!
Παραγωγή – παρουσίαση: Γιάννης Φίλιας