Richard Strauss “Elektra” με τη θρυλική μπαγκέτα του Δημήτρη Μητρόπουλου
Μονόπρακτη όπερα σε επτά σκηνές. Λιμπρέτο του Hugo von Hofmannsthal, βασισμένο στην ομώνυμη τραγωδία του Σοφοκλή, αλλά και στο δικό του θεατρικό έργο του 1903. Πρωτοπαρουσιάστηκε στις 25 Ιανουαρίου 1909 στη Βασιλική Όπερα της Δρέσδης.
«Ω δώματα του Άδη και της Περσεφόνης, ω Ερμή τ᾽ Άλλου κόσμου, ω δέσποινα Αρά, ω εσείς, κόρες θεών σεβαστές Ερινύες, που επιβλέπετε τους αδικοσκοτωμένους κι εκεινούς που κρυφά τα κρεβάτια των κλέβουν, ελάτε, βοηθάτε, εκδικήσετε του πατέρα μου το φόνο και σε μένα, τ᾽ αδέρφι μου στείλετε. Γιατί πια δε μπορώ να υποφέρω μονάχη μου εγώ, του καημού το ανεσήκωτο βάρος...»
(Σοφοκλής «Ηλέκτρα» – μετάφραση Ι. Γρυπάρη)
Το μόνο που δεν κατάφερε να κρατήσει ζωντανό ο Hofmannsthal στο δικό του θεατρικό έργο για την Ηλέκτρα, αλλά και στο λιμπρέτο του για τον Strauss , είναι η κλασικότητα και η ισορροπία του αρχαίου κειμένου του Σοφοκλή. Η “Elektra” του Hofmannsthal επιχειρεί μια «βουτιά» στη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης ψυχής, στην απόγνωση και την υστερία. Εκεί όπου τίποτα δεν είναι ισορροπημένο, ούτε οφείλει να είναι. Ένα άλλο – μακρινά συγγενικό – θεατρικό ορόσημο, ο Άμλετ, διψώντας να εκδικηθεί τον άδικο χαμό του δικού του πατέρα, παραπαίει κι εκείνος ανάμεσα στο λογικό και το παράλογο. Την προσποιητή και την πραγματική τρέλα. Πολλαπλάσια συμπλεγματική και διαταραγμένη εμφανίζεται εδώ, με την ίδια δίψα για εκδίκηση, η Ηλέκτρα. Μήπως όμως αυτή η ανισορροπία της είναι και η δύναμή της; Ένας άνθρωπος που δεν θα δεχτεί ποτέ τις σαθρές δεδομένες φόρμες του συστήματος, επειδή απλούστατα, γνωρίζει το αρχέγονο έγκλημα που κρύβουν από κάτω τους.
Ένα μονόπρακτο δίωρο αριστούργημα απολαμβάνουμε αυτό το Σάββατο, ένα έργο με μέτρο και αξιοζήλευτη θυμική κλιμάκωση, σε μια ζωντανή ηχογράφηση του καλοκαιριού του 1957 από το Φεστιβάλ του Salzburg, που συνδυάζει την παθιασμένη μπαγκέτα του αρχιμουσικού Δημήτρη Μητρόπουλου, με την ερμηνευτική αρτιότητα της Inge Borkh.
Παραγωγή – παρουσίαση: Γιάννης Φίλιας