Gaetano Donizetti: “Lucia di Lammermoor” (μέρος Β’)
Όπερα σε τρεις πράξεις. Λιμπρέτο του Salvadore Cammarano βασισμένο στο μυθιστόρημα του Sir Walter Scott “Η Νύφη των Lammermoor”. Πρωτοπαρουσιάστηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 1835 στο Teatro San Carlo στη Νάπολη.
Όποιος έχει διαβάσει τη “Madame Bovary” του Flaubert, ή την “Anna Karenina” του Tolstoy, ή ακόμα, εάν έχει δει το “Πέμπτο Στοιχείο” (The Fifth Element) του Luc Besson, καταλαβαίνει την επιρροή της “Lucia di Lammermoor” στις γειτονικές της τέχνες, ως πεμπτουσία της ρομαντικής όπερας. Κι όταν μια όπερα είναι τόσο πασίγνωστη, το πρόβλημα δεν είναι πώς θα κερδίσεις το αμύητο κοινό, αλλά πώς θα προσελκύσεις τους ήδη μυημένους να τη γνωρίσουν από την αρχή, να εκπλαγούν, να συγκινηθούν με αυτήν, να τη ζήσουν και να την απολαύσουν, σα να να είναι η πρώτη φορά.
Είναι η αλήθεια ότι τη “Lucia di Lammermoor” του Donizetti, την έχουμε συνηθίσει σε κάποιες παραδοσιακές πλέον εκδόσεις με αλλαγμένους τους τόνους – κάτι που συνέβαινε ήδη από την πρεμιέρα της στα 1835, για χάρη της τότε πρωταγωνίστριας Fanny Tacchinardi Persiani. Στα 1976 παρόλα αυτά, και υπό τη διεύθυνση του Jesús López Cobos, κυκλοφορεί η πρώτη ολοκληρωμένη ηχογράφηση στούντιο με αποκατεστημένες όλες τις αυθεντικές τονικότητες του έργου. Στους δύο κεντρικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους, η Montserrat Caballé και ο José Carreras, στις καλύτερές τους στιγμές.
Παραγωγή – Παρουσίαση: Γιάννης Φίλιας