Επεισόδιο 25ο | 28.04.2021

Ξεκινήσαμε με τον υπέροχο Χρόνη Αηδονίδη σε ένα μικρό απόσπασμα από το θαυμάσιο δοξαστικό του Πάσχα, το «Αναστάσεως Ημέρα». Καθώς το άκουγα σκεφτόμουν ότι το κλειδί για να κατανοήσει κανείς το Ελληνικό τραγούδι είναι ακριβώς οι εκκλησιαστικοί ύμνοι. Και δεν μιλάω μόνο μουσικά ή ποιητικά. Ούτε φυσικά μόνο από την άποψη της πίστης του καθενός.

Μιλάω για την σοφή, εσωτερική δραματουργιά των Μεγάλων Ακολουθιών, των Χαιρετισμών, του Ακάθιστου και της Μεγάλης Εβδομάδας, κυρίως. Ο Χατζιδάκις και ο Θεοδωράκης, οι δύο δικοί μας Προπάτορες. Οι δύο Προπάτορες της δικής μας Σχολής του τραγουδιού. Παιδάκια των οποίων είμαστε συνειδητά ή ασυνείδητα όλοι μας. Έδωσαν τις μουσικές τους απαντήσεις σε αυτό. Σε πάρα πολλά έργα τους, ξέρουν πολύ καλά οι ακροατές τους, το τέλος θα μπορούσε να είναι το τέλος μιας Λειτουργίας. Μιας Επιτάφιας θρηνητικής Λειτουργίας ή μιας Δοξαστικής Λειτουργίας.

Έχω σήμερα λοιπόν διαλέξει για την Πασχαλινή μου εκπομπή τέλη από έργα του Μίκη και του Μάνου ή σημεία από έργα του Μίκη και του Μάνου, τα οποία είναι εμπνευσμένα ακριβώς από την Εκκλησιαστική Ακολουθία και δίνουν νόημα σε όλο αυτό επηρεάζοντας και όλο το υπόλοιπο τραγούδι.
Θα μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σας για όλα αυτά αφού ακούσουμε πρώτα μία θαυμάσια ηχογράφηση του Χατζιδάκι μαζί με τη Χορωδία του Τρίτου Προγράμματος το 1979 για το έργο του «Η Εποχή της Μελισσάνθης» όπου συνδυάζει τους ψαλμούς του Επιταφίου, το «Ω Γλυκύ μου Έαρ» με το μπουζούκι που άκουγε νέος στους τεκέδες το 1945.