Επεισόδιο 22ο | 07.04.2021

«Αν είμαι ελαφρολαϊκός τραγουδιστής; Μάλλον είμαι μπάσταρδος. 
Ερωτικός τραγουδιστής; Σίγουρα, ναι.
Ρομαντικός; Δεν θα το έλεγα. Δεν είμαι τόσο αισιόδοξος για να είμαι ρομαντικός. Πάντα ήμουν με τους προδομένους και τους λυπημένους.
Η γυναίκα είναι το 80% της ψυχικής, πνευματικής, σωματικής και οικονομικής ευτυχίας του άνδρα. Ό,τι κάνουμε, το κάνουμε για την γυναίκα.
Εγώ δεν έκανα τίποτα για τον εαυτό μου. Το έκανα για την γυναίκα. Να της δείξω πως είμαι κάποιος, ώστε να με δεχτεί.
Η γυναίκα δεν είναι μόνο το μυστήριο της ομορφιάς και η ανεξήγητη γοητεία. Έχει εκτός από τεράστια ψυχικά αποθέματα και τεράστια μυϊκή δύναμη, αφού αντέχει περισσότερο στον πόνο. Είναι ρεαλίστρια. Σκέφτεται πιο στρογγυλά, σφαιρικά. Ενώ ο άντρας, δες εμένα, είναι μπουνταλάς, επιπόλαιος και ισχυρογνώμων. Πανάθεμα με!
Αλλά κάθε άνθρωπος θέλει την ελευθερία του. Ακόμα κι αν κάνει λάθος.»

Αυτά έλεγε ο γλύκας, ο Λευτέρης Μυτιληναίος στον Νίκο Τριανταφυλλίδη και να που ήρθε η μέρα, που και οι δύο αυτοί αισθηματίες των άκρων της πόλης δεν είναι πια εδώ.
Ο Νίκος ήταν ο ορισμός του νέου άνδρα της δεκαετίας του ’90. Μια βουτιά στο βαρέλι με τα δαιμόνια. Το αλκοόλ, ο βρώμικος ήχος, τα όπλα, οι παράνομοι. Αν ήταν νέος στη δεκαετία του ’40 θα αγαπούσε το film noir. Στα ’50 θα ήταν beatnik. Στα 90s αγάπησε και τίμησε και αποκαθήλωσε το λεγόμενο cult.

Φίλοι του επιστήθιοι ο Κώστας Γκουσγκούνης, ο Απόστολος Σουγκλάκος, αλλά και ο Screamin’ Jay Hawkins και ο Μυτιληναίος.
Ο Νίκος αγαπούσε τον «Κομπάρσο» του Λευτέρη και τον έβαλε στην ταινία της ζωής του, τους «Αισθηματίες».

Είμαι ο Φοίβος Δεληβοριάς και στη σημερινή μου «Λίστα Αναμονής» δίνω το ρόλο του πρωταγωνιστή στον «Κομπάρσο», που πάντα θεωρούσα πιο ενδιαφέροντα.
Πριν λίγους μήνες έκανα ένα πρώτο αφιέρωμα στα λαϊκά του ’70 και του ’80. Σήμερα το συνεχίζω και τα επεκτείνω, αφού όχι μόνο θα παίξω και τραγούδια από τη δεκαετία του ’90, αλλά θα υποκλιθώ και σε ορισμένα τραγούδια πιο ακραία. Σαν κραυγές από τα υπόγεια. Σαν πάρτυ που ο εορτάζων γίνεται ρεζίλι. Σαν το πρωινό μαλλί του Βαμβακούλα. Σα λεκέδες από ουίσκι πάνω σε δακτυλογραφημένο σενάριο βιντεοκασέτας.

Τίτλος της λίστας «Απαγορεύεται να σ’ αγαπάω» γιατί οι περισσότερες από τις απαγορεύσεις είναι ιστορία πολύ παλιότερη από την πανδημία.
Είναι ιστορία τόσο παλιά, όσο ο Κήπος της Εδέμ και οι λαϊκοί άνθρωποι, οι κομπάρσοι του σκηνικού της πόλης το ξέρουν πολύ καλύτερα από τους πρωταγωνιστές αυτό.