Επεισόδιο 24ο | 21.04.2021

Ρωτάει τον εαυτό του ο Godard και απαντάει ο ίδιος, «Τί είναι το σινεμά; Τίποτα. Τί θέλει το σινεμά; Τα πάντα. Τί καταφέρνει το σινεμά; Κάτι.»
Από το τίποτα μέχρι το κάτι λοιπόν, από το σκοτάδι στη λευκή οθόνη, από τη φευγαλέα ζωή του ανθρώπου, στην εικόνα του που μένει. Υπάρχει μία διαδρομή. Ένα ταξίδι που κάνουμε όλοι μαζί από τα τέλη του 19ου αιώνα και μετά. Από τις γεμάτες αίθουσες του Μεσοπολέμου και της δεκαετίας του ’60, μέχρι τους μοναχικούς κινηματογράφους Τέχνης. Από τις φανατισμένες επαρχιακές λέσχες, μέχρι τα μαγεμένα θερινά, το σινεμά ως κοινή εμπειρία δεν έχει προηγούμενο. Κάτι ανάμεσα σε βλάσφημη εκκλησία και ιερό χασισοποτείο.

Έμαθε τους ανθρώπους να είναι λίγο πιο ελεύθεροι. Έφερε την υδρόγειο στο βλέμμα των αταξίδευτων. Έπαψε να δίνει άλλοθι στην Ιστορία. Το Αούσβιτς και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν θα τα συνειδητοποιούσαμε ποτέ, αν δεν βλέπαμε στα Επίκαιρα τα φρικτά φιλμικά ντοκουμέντα.
Δεν θα μαθαίναμε επίσης ποτέ το σώμα του άντρα και της γυναίκας, αλλά και τις ψυχικές προεκτάσεις του σε τέτοιο βαθμό. Χιλιάδες όμορφοι άνθρωποι, αγόρια και κορίτσια χειραγωγήθηκαν από την κάμερα. Στην περίπτωση όμως των μεγάλων χειραγωγών τους, του Hitchcock και του Fellini, του Antonioni και του Truffaut, του Tarkovsky και του Lynch, η ομορφιά τους μας αποκάλυψε και την ψυχή τους.

Τώρα που οι ναοί αυτοί, τα σινεμά, είναι κλειστοί και που όλοι μας ζούμε τη συνέχεια αυτού του ονείρου μόνοι, μέσα από το Netflix και τις άλλες πλατφόρμες, έχω την ανάγκη να σας φτιάξω μία λίστα ελληνικών τραγουδιών που μιλάνε για το σινεμά.

Και ξεκίνησα βεβαίως με τη «Μαίρη» του Παύλου Παυλίδη, που είναι το κορίτσι που πάντα ήθελα και που είμαι σίγουρος πως κάπου υπάρχει. Ένα κορίτσι έτοιμο για τη «Μεγάλη Απόδραση» προς τη ζωή, προς την ανοιχτή θάλασσα. Το σινεμά είναι απλώς το ενδιάμεσο στάδιο, είναι η αφίσα της Raquel Welch μέσα από την οποία επέδρασε ο φυλακισμένος του Stephen King από τις φυλακές Shawshank. Είναι ο τρόπος με τον οποίο εξουδετέρωσε ο Chaplin του Hitler και ο Tarantino τον Charles Manson. Είναι η τέφρα που σηκώνει ο Βέγγος τρέχοντας. Τέφρα, μάλιστα. Ο κάθε ηθοποιός που καταδιώκεται, το σκάει κάθε μέρα από τον ίδιο του τον τάφο και παίρνει και εμάς μαζί του.
Πάμε «Μαίρη» της Πατησίων του 2021. Πάμε Λένα και Μαριανίνα και Σαββίνα της Λεωφόρου Αλεξάνδρας του 1980.

Είμαι ο Φοίβος Δεληβοριάς και η λίστα μου σήμερα ονομάζεται «Χίλιες και μία νύχτες σινεμά».