Επεισόδιο 15ο | 10.02.2021

Την προηγούμενη εβδομάδα μίλησα για το Θέατρο, την ιερή τέχνη της Υποκριτικής.

Σήμερα θα πετάξω σε ένα συγγενικό της φεγγάρι. Μαύρο όμως αυτή τη φορά. Την Υποκρισία. Που δε χρειάζεται δραματικές σχολές, αποστηθίσεις κειμένων, κινησιολογία και πολύωρες πρόβες για να επιτευχθεί η παράσταση.

Χρειάζεται μόνο μια κοινωνία. Ανθρώπους στοιβαγμένους σε μία πόλη ή σ’ ένα μικρό χωριό. Σ’ ένα γραφείο ή σ’ ένα ναό. Σ’ ένα κόμμα ή μία κυβέρνηση. Σε μία πολυκατοικία, σε μία εφημερίδα, σ’ ένα κανάλι ή στο σπίτι του «Μεγάλου Αδερφού» ή στο σπίτι που ζει η οικογένειά σου.

Χρειάζεται εμένα και εσένα. Εσένα που έχεις και εμένα που δεν έχω. Εμένα που πιστεύω και εσένα που χειρίζεσαι την πίστη μου. Εμένα που ψηφίζω και εσένα που εκλέγεσαι. Εμένα που εξομολογούμαι και εσένα που σκέφτεσαι πως θα σκεπάσεις την εξομολόγησή μου. Εμένα που αδικούμαι και εσένα που παραγράφεις το αδίκημα.

Εμένα που θέλω να διαλέξω τον τρόπο που θα κάνω τη ζωή μου, ποιον θα αγαπήσω και ποια ιδέα μου ταιριάζει περισσότερο και εσένα που λες πως μ’ αγαπάς, αλλά θες να με πας απλά σε μια ζωή που κατασκεύασες. Να αγαπήσω μόνο όπως θες εσύ και να πιστέψω μόνο ό,τι δίνει σε εσένα ασφάλεια, απολαβές και υψηλή κοινωνική προστασία.

Χρειάζεται εσένα, την μαντάμ Μποβαρύ και εμένα τον Όλιβερ Τουίστ.

Υποκρίνεσαι μαζί μου από συνήθεια και ας κάνω πως δεν ξέρω την αλήθεια κι εγώ πεθαίνω κάθε μέρα λίγο λίγο, κι απάνω στις πληγές, πληγές ανοίγω. Κι εγώ πεθαίνω κάθε μέρα λίγο λίγο, μα δεν έχω και τη δύναμη να φύγω.