Επεισόδιο 18ο | 10.03.2021

Καλησπέρα σας,
είμαι ο Φοίβος Δεληβοριάς και θέλω απεγνωσμένα τόσον καιρό να κάνω μίαν εκπομπή για την Άνοιξη.

Αυτήν που ο Νυμφίος μας εγκαταλείπει ματωμένος και το επόμενο πρωί ξαναγυρίζει Αναστημένος μέσα στα λουλούδια και τις σπονδές.
Εδώ πέρα όμως που ζούμε το αίμα του Νυμφίου είναι το μόνον στο οποίο επενδύει κανείς. Και έτσι τρίβω τα γυαλιά σας τους μύστες μια εξουσίας που ‘χει φόβο του άγνωστου κι άδεια οπλοφορίας και κάνω μίαν εκπομπή για τη Βία.

Σιχαίνομαι τη Βία. Από μικρός. Τη κρατική βία, τη βία του πατέρα, του διευθυντή, του μοίραρχου, του προσωπάρχη. Την οπαδική βία, του χουλιγκάνου και του μπάτσου, που είναι αδέρφια, όπως ο Ύπνος και ο Θάνατος και που σκοτώνονται στο οικογενειακό τραπέζι κάτω από το μαχμουρλίδικο βλέμμα του ηγέτης τους, που ο ένας τον λατρεύει και ο άλλος τον μισεί.
Τη βία του δικηγόρου και του δημοσιογράφου που ολολύζουν στα κανάλια σαν υστερικές εκδοχές του ‘Αννα και του Καϊάφα.
Τη βία της ταινίας που ξεκινάει αμέσως μετά από το δελτίο, με τον μπάτσο-τιμωρό, τον οικογενειάρχη-αυτοδίκη, τον κακοποιητικό σύζυγο-influencer.

Δεν αντέχω να δω δευτερόλεπτο από το video του παιδιού που χτύπησε ο αστυνόμος στην πλατεία. Ούτε από άλλο με τον τραυματισμένο αστυνόμο. Ούτε από τα δεκάδες άλλα με την τυφλή αστυνομική βία που ακολούθησαν όλη τη νύχτα χθες.
Όλοι εδώ πέρα, ακόμη και ο Πρωθυπουργός, έχουν μία βία που δεν ανέχονται και μίαν άλλην που δικαιολογούν, και συγκαλύπτουν.

Εγώ πάλι, η «φλωρούμπα», ο ευαίσθητος καλλιτεχνάκος, όπως θα με αποκαλούσε η Πραιτοριανή δημοσιογραφία, δεν ανέχομαι καμία βία.
Δεν είμαι εδώ για να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα, αλλά για να φτιάξω το τραγούδι της επόμενης μέρας.
Αφού όμως, όπως φαίνεται, το σήμερα της βίας θέλει να μείνει πεισματικά στη θέση του ξεκινάω με ένα παλιό των Active Member που ισχύει όσο και τότε που το πρωτάκουσα.
Βία, το στημένο παιχνίδι των δειλών!