Επεισόδιο 16ο | 24.02.2021

Γεια σας, είμαι ο Φοίβος Δεληβοριάς και σήμερα θα σας μιλήσω για την Δικαιοσύνη.
Πομπώδες που ακούγεται αυτό, ε;

Λες και είμαι κάποιος φανφαρόνος ποινικολόγος που τρέχει από κανάλι σε κανάλι και στο όνομα της Θέμιδος ενώνει τον Φώσκολο με την ευγονική.
Τον Χίτλερ με τον Νίκο Κούρκουλο και το «Κοινωνία, Ώρα Μηδέν» με τα πειράματα του Μένγκελε.
Λες και είμαι κάποιος φιλόδοξος αρθρογράφος που χρησιμοποιεί το Κράτος Δικαίου αλά κάρτ, ανάλογα με το κόμμα που ψηφίζει. Ή λες και είμαι κανένας ρητορικός τροβαδούρος που αναλαμβάνει ρόλο καθοδηγητή.

Τίποτα από αυτά δεν είμαι, ευτυχώς.
Είμαι απλώς ένας τύπος που μέσα από τα τραγούδια του και τις φιλίες και από τους έρωτές του ανέπτυξε ένα αίσθημα ενοχής.
Κάθε άνθρωπος, που θέλει να λέγεται άνθρωπος, σπάει το καταστροφικό παιχνίδι του Ναρκισσισμού του με την τύψη.
Κι αν είναι και πολύ γενναίος, με την ομολογία.

Μόνο κάποιος που έχει αφήσει πίσω του το σύνδρομο του «Βασιλιά» μπορεί να καταλάβει την έννοια της ισονομίας.
Γι’ αυτό και σιγά σιγά οι πολιτισμοί έγιναν από βασίλεια, Δημοκρατίες.
Πόσο δύσκολο πράγμα όμως, για τους αεί βασιλόφρονες, να μην μιλάει ένας αλλά όλοι μαζί ταυτόχρονα.
Να ακούγονται οι φωνές των θυμάτων δυνατά μες τα κεφάλια των θυτών.
Μη φοβάστε αδέλφια μου! Πείτε την αλήθεια σας θορυβωδώς και ανορθόγραφα.

Κάπου μες τις φωνές που θα ακουστούν υπάρχει και η φωνή του αδικημένου.
Είμαστε όλοι μάρτυρες και ένορκοι μαζί στο μεγάλο σύγχρονο δικαστήριο ενός κόσμου που αλλάζει με ασύλληπτη ταχύτητα.
Και το θέμα πια δεν είναι όπως στα παλιά αστυνομικά να βρούμε τον δολοφόνο εμείς, ως δαιμόνιοι ντετέκτιβ.
Το θέμα είναι ο θύτης μέσα μας να ομολογήσει. Το θύμα μέσα μας να εξομολογηθεί.