Γεια σας, είμαι ο Φοίβος Δεληβοριάς και αυτή την εβδομάδα δεν σκοπεύω να γίνω κάτι περισσότερο από ό,τι ήδη είμαι
αφού είμαστε όλοι ηθοποιοί.
Βγαίνουμε με τις μάσκες μας στην έρημη σκηνή, αποστηθίζουμε ένα κείμενο για να έχουμε μιαν «άλφα» ασφάλεια και μετά αυτοσχεδιάζουμε, εντός ορίων πάντα. Κάποιους από εμάς μας καταχειροκροτεί ένα ψηφιακό κοινό γιατί απηχούμε τις βεβαιότητές του και κάποιους άλλους που λένε ακριβώς τα αντίθετα από εμάς τους χειροκροτεί ένα άλλο κοινό με το οποίο εμείς δεν συναντιόμαστε.
Δίπλα μας, άλλοι θίασοι κοιτούν να βγάλουν όπως όπως τη δική τους παράσταση, να ικανοποιήσουν το δικό τους Θεατρώνη. Άλλοι παίζουν στην επιθεώρηση «Η Θεία Κοινωνία δεν κολλάει» και γίνονται sold out την ημέρα των Θεοφανίων. Άλλοι, Μπεκετικής νοοοτροπίας, βγαίνουν στην τηλεόραση και μας λένε πως «το δικό μας θέατρο κολλάει, στο δικό τους δεν κολλάει».
Άλλοι λένε πως δεν γίνεται να ανεβάσουμε άλλη παράσταση, τη στιγμή που δεν έχουμε ούτε τα απαραίτητα για να περάσει ο μήνας και άλλοι πως πρέπει
να είμαστε ευτυχείς και δημιουργικοί και θυσιαστικοί, πως όλοι πλήττονται, γιατί οι προβολείς να πέσουν μόνο πάνω σε εμάς.
Και ξαφνικά, ενώ στην «λαϊκή απογευματινή» δεν έχει άνθρωπο. Όλα βγαίνουν στην φόρα!
Κάποιος κλωτσάει και στερεί το ύδωρ, δίνει αληθινά χαστούκια, αυτοϊκανοποιείται εν ώρα πρόβας, ανασαίνει στο σβέρκο νεαρής κοπέλας, κλειδώνει τα κορίτσια μόλις μπουν στο καμαρίνι, κακοποιεί ανήλικα παιδιά. Όλα όσα ερέθιζαν τους φοβισμένους γέρους μας και μας εμπόδιζαν από το να πάρουμε τον δρόμο για την ράμπα και το παλκοσένικο, ήταν πέρα για πέρα αληθινά. Και πάνδημα, σε όποιον θίασο κι αν ανήκουμε, μαζευόμαστε και ανοίγουμε την καταπακτή να βγει επιτέλους ο «Μέγας Αρουραίος», ο «Καπετάν Βρυκόλακας». Το ότι κάποιοι με εξουσία τον καλύπτουν μας ερεθίζει ακόμα περισσότερο. Αυτός μας στέλνει εξώδικα να μην προφέρουμε το όνομα «Βρυκόλακας» επί ματαίω. Κάνει ότι δεν ξέρει για καμία καταγγελία. Όμως εμείς αδιαφορούμε και θα τον βγάλουμε άφοβα και ασταμάτητοι στο φως.
Κάποιοι βέβαια από εμάς ονειρευόμαστε μαζί του να πέσει και ο άλλος θίασος, που εξουσιάζει μέσα από οθόνες, σε δωμάτια. Ενώ κάποιοι άλλοι να μαθευτεί πως όλοι οι δικοί μας θίασοι είναι κολαστήρια και εμείς θολοκουλτούρα, δειλή και υποκρίτρια, που δεν μίλησε τη στιγμή που έπρεπε. «Μήπως πεινάς; και τι να φας;» αναρωτιόταν κάποτε ο Χορν στον «Δρόμο των ονείρων».
Αυτή η φράση δίνει όνομα στη σημερινή μου λίστα. Λίστα γεμάτη τραγούδια για τον ιερό κόσμο του Θεάτρου. Το κόσμο που αποκαλύπτει το άλλο θέατρο, της εξουσίας και της καθημερινής βίας. Τον κόσμο που αυτές τις ημέρες καθαρίζει τα δικά του ενδότερα με θάρρος τη στιγμή που εξουσία και ο καθημερινός σχολιαστής τον έχει ήδη στείλει στην αρένα. Στο αιώνιο Κολοσσαίο.
Από την αρένα και εγώ κυρίες και κύριοι καλησπερίζω και καλώ τον Θίασο επί σκηνής.