Σήμερα θα σας παίξω τραγούδια του παιδιού με την κιθάρα.
Είμαι ο Φοίβος Δεληβοριάς. Ένα τέτοιο παιδί ήμουν και εγώ. Ένα προβατάκι έξω από το μαντρί. Από τότε που έμαθα τους πρώτους μου μπαρέδες, τα πρώτα μου αρπίσματα ξέκοψα από τους άλλους. Και από τότε βρίσκομαι εκεί, «στην απ’ έξω». Τίποτα δεν διέκοψε το παράξενο ταξίδι μου.
Μπορεί να μπήκα στην αρένα της ζωής. Να έπαιξα μαζί με άλλους, σε μικρά και σε μεγάλα «σανίδια». Να πλήρωσα λογαριασμούς, να τσακώθηκα για τα πολιτικά. Να πήγα φαντάρος. Να παντρεύτηκα σε κάποιο δημαρχείο. Να έγινα μπαμπάς και να έσωσα την κόρη μου από τους εφιάλτες.
Κι όμως, η κιθάρα εκεί. Με περιμένει. Με το σχήμα μιας γυναίκας και με ένα σωρό σκοτεινά σημεία για να ανεβοκατεβαίνουν τα δάχτυλα. Και με μιαν ουτοπία κρυμμένη στο ηχείο της. Στην τρύπα, εκεί στη μέση. Την ουτοπία ενός έρωτα που σ’ αγαπάει όπως θες να σ’ αγαπάει. Μιας πολιτείας δίκαιης και αυτόνομης. Ενός Θεού που δεν είναι ποτέ τιμωρός των αθώων.
Υπάρχουν πολλοί σαν και εμένα. Αγόρια και κορίτσια με κιθάρες. Τους αναγνωρίζω όπως αναγνωρίζονταν μεταξύ τους οι άγγελοι του Βιμ Βέντερς. Πολλοί είναι άγνωστοι ακόμα κι αν ανεβάζουν τα τραγουδάκια τους στα δίκτυα. Άλλοι είναι γνωστοί, αλλά εξακολουθούν να κυκλοφορούν τριγύρω μας σαν «ωραίοι άγνωστοι».
Ακούν τις γριές και τους γέρους. Ακούν τα παιδάκια. Ακούν τους ανθρώπους των άλλων αιώνων. Και ξέρουν να μιλούν όλες τις γλώσσες.
Σ’ αυτούς αφιερωμένη η σημερινή μου λίστα. Μόνο τραγούδια που τα έγραψε κάποιος σε μια κιθάρα, θα παίξω και ελπίζω σύντομα να μάθετε τα ακόρντα και να τα παίξετε και εσείς και ύστερα να γράψετε τη δική σας απάντηση. Το μήνυμα να γυρίσει, σα ζαλιστικό τσιγάρο, «χεράκι με χεράκι» και να μη σβήσει ποτέ.