“Όλα τα πρωινά του Τρίτου – Αισθηματική Αγωγή” με τον Γιώργο Φλωράκη | 12.11.2024

Πρωινά, Τρίτο, 8.00 κι έτσι όπως είναι πια προχωρημένο φθινόπωρο σκέφτομαι τη βροχή του Chopin. Εκείνο το 15ο Πρελούδιο από το έργο 28, το Πρελούδιο της “Σταγόνας της Βροχής”. Όπως γράφει -κάπου στη Μαγιόρκα- η Γεωργία Σάνδη, ήταν απλώς “ο ήχος της βροχής που χτυπούσε στις πέτρες του Μοναστηριού, όμως στη φαντασία και στη μουσική του έμοιαζε με δάκρυα που έπεφταν κατευθείαν στην καρδιά του”, (Story of My Life: The Autobiography of George Sand).

Κι ύστερα, έρχεται στο μυαλό μου η Δημουλά: “Στεγνή στέκομαι ανάμεσα στα δύο ενδεχόμενα: βροχή ή δάκρυα, κι ανάμεσα σε τόσα διφορούμενα: βροχή ή δάκρυα, έρωτας ή τρόπος να μεγαλώνουμε, εσύ ή μικρή αποχαιρετιστήρια αιώρηση σκιάς του τελευταίου φύλλου. Το κάθε τελευταίο, τελευταίο τ’ ονομάζω χωρίς επιφύλαξη. Μια κίτρινη παλιά βροχή, τη νύχτα, σα μαστίγιο” (“Το διαζευκτικόν ή” από τη συλλογή “Το λίγο του κόσμου”).

Η παραλία που παρακολουθώ κρυφά από web camera κάθε πρωί, η παραλία που ονειρεύομαι -κι ας μην είναι πολύ μακρινή- ανταριάζει στις βροχές. Θολώνει ο τόπος και δεν φαίνεται ούτε η απέναντι καταπράσινη πλαγιά. Κι ύστερα είναι οι πόλεις: η Αθήνα υπό βροχή, το Λονδίνο -πολύ συχνά βροχερό στα μέσα του Νοέμβρη- το Βερολίνο και η Νέα Υόρκη, όπου τυλιγμένος στο παλτό του, καπνίζει ένα τσιγάρο ο James Dean στην Times Square το 1955.

Αγαπώ τη βροχή. Προσφέρει το ιδανικό τοπίο για να ακούσεις μουσική. Σε πικάπ, καλύτερα. Να ξεκινήσεις από το “Πρελούδιο της Σταγόνας της Βροχής” -με τον Horowitz ας πούμε ή την Argerich– και να φτάσεις όσο πιο μακριά, όσο πιο βαθιά μπορείς.