Πρωινά, Τρίτο, 8.00 και ομολογώ ότι από τη μια πλευρά ήθελα λόγω της Πρωταπριλιάς να γράψω κάποιο αστείο, κάποιο εξώφθαλμο ψέμα. Έτσι όμως όπως συμπτωματικά διάβαζα ξανά χθες εκείνη τη διάλεξη που έδωσε ο Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα στο Μπουένος Άιρες τον Οκτώβριο του 1934 -λιγότερο από δύο χρόνια πριν από τη δολοφονία του- σε σχέση με το ντουέντε, δεν μπόρεσα παρά να αφήσω το όποιο αστείο στην άκρη για την επόμενη χρονιά.
“Το ντουέντε για το οποίο μιλώ, είναι απόγονος του εύθυμου δαίμονα του Σωκράτη” θα πει ο Λόρκα και θα το ορίσει με βάση τον Γκαίτε, όταν εκείνος μιλούσε για τον Παγκανίνι: «του απέδιδε μια μυστήρια δύναμη που όλοι νιώθουμε μα που κανένας φιλόσοφος δεν εξήγησε ποτέ. Έτσι το ντουέντε είναι μια δύναμη κι όχι μια λειτουργία, μια πάλη κι όχι μια αφηρημένη έννοια». Ως δυτικός άνθρωπος παλεύω με την απροσδιοριστία του ντουέντε και μ’ ενοχλεί που δεν είναι απτό, από την άλλη πλευρά ξέρω όμως καλά ότι τα πιο υπέροχα πράγματα -ο έρωτας ας πούμε, η γοητεία εν γένει- είναι από τη φύση τους απροσδιόριστα. Έτσι αρκούμαι στη μαγεία -άλλος απροσδιόριστος κόσμος- του (μη) ορισμού που δίνει ο Λόρκα: «Το ντουέντε είναι ένας άνεμος που μυρίζει σάλιο παιδιού, φρεσκοκομμένο χορτάρι και πέπλο μέδουσας αγγέλοντας το αιώνιο βάπτισμα των νιογέννητων πραγμάτων». Ας είμαστε πάντα από την πλευρά της γέννησης όλων των καινούργιων πραγμάτων.
Αύριο και την Πέμπτη, στο πλαίσιο των νέων κυκλοφοριών μας, ακούμε έργα Johann Sebastian Bach, Gabriel Faure, Camille Saint-Saens, Ludwig van Beethoven και Anton Bruckner. Η σημερινή μέρα, η Τετάρτη και η Παρασκευή φέρνουν μαζί τους μουσική της εποχής του Μπαρόκ, κλασικές, ρομαντικές και μοντέρνες πινελιές, που στέκονται δίπλα σε μινιμαλιστικές και μεταμινιμαλιστικές προσεγγίσεις, σπουδαίους τραγουδοποιούς, αρκετή jazz, ήχους από τον κινηματογράφο και λαϊκή μουσική απ’ όλο τον κόσμο.
Καλές ακροάσεις!
Παραγωγή-παρουσίαση: Γιώργος Φλωράκης