Κεντρικό θέμα των «Κιβδηλοποιών» είναι η νόθευση της τέχνης, της γραφής, της θρησκείας και της κοινωνικής συμπεριφοράς. Η εναλλαγή κίβδηλου και αυθεντικού που αφορά την καθημερινότητα των ανθρώπων, το σύστημα των κυρίαρχων αξιών και την τέχνη.
[ Ζηλεύω το μοναχό που υποτάσσει τον εγωισμό του στον κανόνα του τάγματός του – εκείνον που του λένε: “Βασίζομαι σ’ εσένα”. Ζηλεύω το στρατιώτη… Ή μάλλον, δεν ζηλεύω κανέναν, όμως, η εσωτερική μου ταραχή με πιέζει και επιθυμία μου είναι να την υποτάξω. Σαν να ‘χω μέσα μου ατμό- μπορεί ν’ απελευθερωθεί συρίζοντας (αυτή είναι η ποίηση), να ενεργοποιήσει έμβολα, τροχούς, μπορεί όμως να κάνει και τη μηχανή να εκραγεί. Ξέρεις με ποια πράξη μού φαίνεται μερικές φορές πως θα εκφραζόμουν καλύτερα; Με…Ω, το ξέρω καλά πως δεν θα αυτοκτονούσα ποτέ, κατανοώ όμως πολύ καλά τον Ντμίτρι Καραμαζόφ, όταν ρωτάει τον αδελφό του αν μπορεί να καταλάβει πως μπορεί κάποιος ν’ αυτοκτονήσει από ενθουσιασμό, από περίσσευμα ζωή;…από έκρηξη.]
Ακούμε:
- Maurice Ravel
- Tigran Hamasyan
- Tim Hecker
- John Surman
- Wolfert Brederode Quartet
- Niccolò Paganini
- The Necks
- Philip Jeck & Jacob Kirkegaard
Αφήγηση, Επιμέλεια μουσικής: Αφροδίτη Κοσμά
Ηχητική επεξεργασία: Τάσος Μπακασιέτας
*Το σήμα της εκπομπής είναι μουσική του Μάριου Στρόφαλη
Αντρέ Ζιντ: «Οι Κιβδηλοποιοί»
Μετάφραση: Ανδρέας Παππάς
Εκδόσεις Πόλις, Αθήνα 2014.