Ακούγονται οι εξής συνθέσεις του Hector Berlioz :
- Συμφωνία σε τέσσερα μέρη, με βιόλα obbligato, «Ο Harold στην Ιταλία«, έργο 16. Σόλο βιόλα παίζει ο Heinz Kirchner. Tη Φιλαρμονική του Βερολίνου διευθύνει ο Igor Markevitch, από δισκογραφική εργασία του 1956.
- Ορχηστρική Εισαγωγή «Ο Κουρσάρος», έργο 21. Τη Βασιλική Φιλαρμονική του Λονδίνου διευθύνει ο Thomas Beecham, από δισκογραφική εργασία του 1958.
Στις 22 Δεκεμβρίου 1833, αμέσως μετά από μια συναυλία στο Παρίσι με έργα του Γάλλου ρομαντικού συνθέτη, υπό τη διεύθυνση του Narcisse Girard, ο Niccolò Paganini συνάντησε τον Berlioz. O Ιταλός συνθέτης και μυθικός βιρτουόζος του βιολιού – που έπαιζε επίσης βιόλα και κιθάρα – είχε προσφάτως αποκτήσει μια εξαιρετική βιόλα, κατασκευασμένη από τον Antonio Stradivari. Επειδή το σολιστικό ρεπερτόριο της βιόλας ήταν πολύ περιορισμένο εκείνη την εποχή, ο Paganini ζήτησε από τον Berlioz να γράψει ένα έργο για αυτό το όργανο, τονίζοντας ότι μόνο σε εκείνον είχε εμπιστοσύνη. Ο τελευταίος ανταποκρίθηκε άμεσα, ξεκινώντας να γράφει μια σύνθεση για βιόλα και ορχήστρα. Όταν όμως ο Paganini είδε τα σκίτσα του πρώτου μέρους απογοητεύτηκε και απέσυρε το ενδιαφέρον του, επειδή το μέρος της βιόλας είχε πολλές παύσεις. Ο ίδιος επιθυμούσε να παίζει συνεχώς, επιδεικνύοντας τις δεξιοτεχνικές ικανότητές του και ως βιρτουόζος της βιόλας. Τελικά ο Berlioz ολοκλήρωσε τη σύνθεση τον Αύγουστο του 1834, σε μορφή τετραμερούς προγραμματικής συμφωνίας.
Η πρεμιέρα δόθηκε στο Παρίσι, στις 23 Νοεμβρίου του ίδιου έτους, με σολίστ τον Chrétien Urhan και τον Narcisse Girard στο podium. Παρόλο που το δεύτερο μέρος παίχθηκε ξανά ως encore, o Berlioz απογοητεύτηκε από τα λάθη του μαέστρου και αποφάσισε να διευθύνει ο ίδιος τα έργα του στο μέλλον. Τέσσερα έτη μετά, όταν ο Paganini ταξίδεψε ξανά στο Παρίσι, στις 16 Δεκεμβρίου 1838 παρακολούθησε μια συναυλία υπό τη διεύθυνση του Berlioz. Το πρόγραμμα περιελάμβανε τη Φανταστική συμφωνία, καθώς και τον Harold στην Ιταλία. Μετά τη συναυλία, ο Paganini συνάντησε τον Γάλλο συνθέτη, τονίζοντας ότι «συγκινήθηκε περισσότερο από ποτέ ακούγοντας τον Harold». Κατόπιν γονάτισε και φίλησε το χέρι του Berlioz, υπό τη επευφημίες του κοινού και των μουσικών της ορχήστρας. Λίγες ημέρες μετά έστειλε στον Γάλλο συνθέτη συγχαρητήρια επιστολή, καθώς και μια τραπεζική επιταγή, με το ποσό των 20.000 φράγκων.
Τα τέσσερα μέρη της συμφωνίας είναι εμπνευσμένα από σκηνές του εκτενούς ποιήματος του Λόρδου Βύρωνος “Childe Harold’s Pilgrimage”, που τυπώθηκε το 1812. Σημείωσε μεγάλη εμπορική επιτυχία και τον έκανε αμέσως διάσημο ως ποιητή. To ποίημα περιγράφει τις ταξιδιωτικές εμπειρίες ενός νεαρού Άγγλου ευγενούς, ο οποίος αναζητεί ολομόναχος την περιπέτεια σε ξένες χώρες. Ένα ρομαντικό – και αυτοβιογραφικό εν μέρει – ποίημα, μετά τα ταξίδια του Λόρδου Βύρωνος σε μεσογειακές χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. Η βιόλα συμβολίζει τον χαρακτήρα του μελαγχολικού και ονειροπόλου Harold, ο οποίος παρατηρεί αμέτοχος διάφορα συμβάντα.
Παραγωγή-Παρουσίαση: Θεόδωρος Λούστας