ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΑΥΣΤΡΙΑΚΟ ΜΑΕΣΤΡΟ OSWALD KABASTA (1896-1946) (ΕΚΤΟ ΜΕΡΟΣ)
Anton Bruckner: συμφωνία αρ.7, στην εκδοχή του 1885, από την έκδοση του Albert Gutmann: τρίτο & τέταρτο μέρος. Τη Φιλαρμονική του Μονάχου διευθύνει ο Oswald Kabasta, από δισκογραφική εργασία για την εταιρεία Electrola, μεταξύ 24 και 27 Σεπτεμβρίου 1942.
Giuseppe Verdi: ορχηστρική εισαγωγή της αναθεωρημένης εκδοχής της όπερας La forza del destino – H δύναμη του πεπρωμένου. Τη Φιλαρμονική του Μονάχου διευθύνει ο Oswald Kabasta, από δισκογραφική εργασία για την εταιρεία Electrola, στις 18 Ιανουαρίου 1939.
Ludwig van Beethoven: oρχηστρική εισαγωγή Κοριολανός, έργο 62. Tη Φιλαρμονική του Μονάχου διευθύνει ο Oswald Kabasta, από δισκογραφική εργασία για την εταιρεία Electrola, την Πρωτομαγιά του 1941.
Ottorino Respighi: Βραζιλιάνικες εντυπώσεις. Tη Φιλαρμονική του Μονάχου διευθύνει ο Oswald Kabasta, από δισκογραφική εργασία για την εταιρεία Electrola, στα τέλη της δεκαετίας του 1930 ή τις αρχές της επόμενης.
“…Οι Βραζιλιάνικες εντυπώσεις του Ottorino Respighi γράφτηκαν στην Ιταλία, μετά το πρώτο ταξίδι του συνθέτη στη Βραζιλία, με τη σύζυγό του, Elsa, τον Μάιο του 1927. Ο Respighi εντυπωσιάστηκε από τη ρυθμική ζωντάνια και τα λαμπερά χρώματα της λαϊκής βραζιλιάνικης μουσικής. Σε συνέντευξή του στον βραζιλιάνικο Τύπο δήλωσε ότι θα επιστρέψει το επόμενο έτος, έχοντας συνθέσει μια πενταμερή ορχηστρική σουίτα, εμπνευσμένη από την παραμονή του στη λατινοαμερικανική χώρα. Τον Ιούνιο του 1928 ο Respighi επέστρεψε στη Βραζιλία, έχοντας γράψει τελικά μια τριμερή σύνθεση, που είχε αρχικά τον τίτλο Βραζιλιάνικη σουίτα. Η πρεμιέρα δόθηκε στο Rio de Janeiro, με τον συνθέτη στο podium.
Οι προγραμματικοί τίτλοι των τριών μερών είναι οι ακόλουθοι:
Πρώτο μέρος, Notte tropicale – Τροπικές νύκτες.
Δεύτερο μέρος, Butantan. Το μέρος αυτό είναι εμπνευσμένο από την επίσκεψη του Respighi στο ομώνυμο ινστιτούτο του São Paulo, το οποίο είναι παγκοσμίως γνωστό για την πολύ μεγάλη και μοναδική συλλογή ζωντανών δηλητηριωδών φιδιών.
Tρίτο μέρος, Canzone e Danza – Καντσόνα και χορός.
H περίτεχνη ενορχήστρωση συμπεριλαμβάνει άρπα, τσελέστα και πιάνο, για τη δημιουργία ιδιότυπων ηχοχρωμάτων. Στο πρώτο και το τρίτο μέρος, που έχουν εύθυμο χαρακτήρα, συναντούμε αναφορές στη λαϊκή βραζιλιάνικη μουσική. Το σκοτεινό δεύτερο μέρος προκαλεί έντονη εκφραστική αντίθεση. Στο τέλος αυτού του μέρους, ακούγεται η περίφημη μεσαιωνική σεκουέντσα Dies Irae, σύμβολο του θανάτου, που προκαλεί το δάγκωμα των φιδιών που είδε ο Respighi, στο Ινστιτούτο Butantan...”
Παραγωγή – Επιμέλεια: Θεόδωρος Λούστας