Όλα τα Πρωινά του Τρίτου / Αισθηματική Αγωγή

Πρωινά, Τρίτο και κάθε φορά που μια σεζόν πλησιάζει στο τέλος της, έρχεται στο μυαλό μου το ταξίδι του Νιλς Χόλγκερσον. Το ταξίδι εκείνου του παιδιού από τη Σουηδία, που επειδή κακομεταχειριζόταν τα μικρά ζωάκια της φάρμας στην οποία ζούσε, ένα ξωτικό τον έκανε μικροσκοπικό αλλά ταυτόχρονα του έδωσε τη δυνατότητα να καταλαβαίνει και να μιλάει με τα ζώα. Το βιβλίο της Σέλμα Λάγκερλεφ που διδάσκεται στα σχολεία της Σουηδίας εδώ και πολλές δεκαετίες είναι ένα βιβλίο ενηλικίωσης. Η αίσθηση της μαγικής πτήσης στη ράχη μιας αγριόχηνας, εκείνη η απόλυτη ελευθερία ενός ταξιδιού με το προνόμιο να κοιτάζεις τα πράγματα ... Read more

Πρωινά, Τρίτο και κάθε φορά που μια σεζόν πλησιάζει στο τέλος της, έρχεται στο μυαλό μου το ταξίδι του Νιλς Χόλγκερσον. Το ταξίδι εκείνου του παιδιού από τη Σουηδία, που επειδή κακομεταχειριζόταν τα μικρά ζωάκια της φάρμας στην οποία ζούσε, ένα ξωτικό τον έκανε μικροσκοπικό αλλά ταυτόχρονα του έδωσε τη δ...

Πρωινά, Τρίτο, και σκέφτομαι σήμρα τα παλιά ραδιόφωνα, εκείνα με τις λυχνίες, που έπρεπε να ζεσταθούν πριν αρχίσει να βγαίνει η φωνή τους μέσα από ένα κρεσέντο απόκοσμων θορύβων. Υπάρχουν δεκάδες πράγματα που έρχονται στο μυαλό μου, όμως δεν μπορώ να ξεχάσω εκείνα τα πρώτα ραδιοφωνικά μου ακούσματα κι ας ήταν γεμάτα παράσιτα: τα τραγούδια του Σουγιούλ και του Γούναρη, τη φωνή του Γιώργου Οικονομίδη να παρουσιάζει τα νέα ταλέντα, τη Μούσχουρη να τραγουδάει Χατζιδάκι, την ορχήστρα του Γιώργου Θεοδοσιάδη, τις πόρτες ν’ ανοίγουν τρίζοντας και τα βήματα να απομακρύνονται στα χαλίκια στο Θέατρο της Τετάρτης, της Δευτέρας ή της ... Read more

Πρωινά, Τρίτο, και σκέφτομαι σήμρα τα παλιά ραδιόφωνα, εκείνα με τις λυχνίες, που έπρεπε να ζεσταθούν πριν αρχίσει να βγαίνει η φωνή τους μέσα από ένα κρεσέντο απόκοσμων θορύβων. Υπάρχουν δεκάδες πράγματα που έρχονται στο μυαλό μου, όμως δεν μπορώ να ξεχάσω εκείνα τα πρώτα ραδιοφωνικά μου ακούσματα κι ας ήταν γεμάτα παράσιτα: τα τραγούδια του Σουγιούλ και του Γούναρη, τη φωνή του Γιώργου Οικονομίδη να παρουσιάζει τα νέα ταλέντα, τη Μούσχουρη να τραγουδάει Χατζιδάκι, την ορχήστρα του Γιώργου Θεοδοσιάδη, τις πόρτες ν’ ανοίγουν τρίζοντας και τα βήματα να απομακρύνονται στα χαλίκια στο Θέατρο της Τετάρτης, της Δευτέρας ή της ... Read more

Πρωινά, Τρίτο, και σκέφτομαι σήμρα τα παλιά ραδιόφωνα, εκείνα με τις λυχνίες, που έπρεπε να ζεσταθούν πριν αρχίσει να βγαίνει η φωνή τους μέσα από ένα κρεσέντο απόκοσμων θορύβων. Υπάρχουν δεκάδες πράγματα που έρχονται στο μυαλό μου, όμως δεν μπορώ να ξεχάσω εκείνα τα πρώτα ραδιοφωνικά μου ακούσματα κι ας ήταν γεμάτα παράσιτα: τα τραγούδια του Σουγιούλ και του Γούναρη, τη φωνή του Γιώργου Οικονομίδη να παρουσιάζει τα νέα ταλέντα, τη Μούσχουρη να τραγουδάει Χατζιδάκι, την ορχήστρα του Γιώργου Θεοδοσιάδη, τις πόρτες ν’ ανοίγουν τρίζοντας και τα βήματα να απομακρύνονται στα χαλίκια στο Θέατρο της Τετάρτης, της Δευτέρας ή της ... Read more

Πρωινά, Τρίτο, και σκέφτομαι σήμρα τα παλιά ραδιόφωνα, εκείνα με τις λυχνίες, που έπρεπε να ζεσταθούν πριν αρχίσει να βγαίνει η φωνή τους μέσα από ένα κρεσέντο απόκοσμων θορύβων. Υπάρχουν δεκάδες πράγματα που έρχονται στο μυαλό μου, όμως δεν μπορώ να ξεχάσω εκείνα τα πρώτα ραδιοφωνικά μου ακούσματα κι ας ή...

Πρωινά, Τρίτο, και σκέφτομαι σήμρα τα παλιά ραδιόφωνα, εκείνα με τις λυχνίες, που έπρεπε να ζεσταθούν πριν αρχίσει να βγαίνει η φωνή τους μέσα από ένα κρεσέντο απόκοσμων θορύβων. Υπάρχουν δεκάδες πράγματα που έρχονται στο μυαλό μου, όμως δεν μπορώ να ξεχάσω εκείνα τα πρώτα ραδιοφωνικά μου ακούσματα κι ας ή...

Πρωινά, Τρίτο, και διαβάζω για άλλη μια φορά το “Αλάτι της Ζωής” (Κέλευθος, μετ. Έφη Κορομηλά), το μικρό βιβλίο της ανθρωπολόγου και ακαδημαϊκής δασκάλας Φρανσουάζ Εριτιέ, που δεν είναι τίποτε άλλο από μια παράθεση πραγμάτων που αγαπάς: “… ν’ ακούς ευλαβικά. Τον Μότσαρτ, τους Μπητλς ή την Άστρουντ Ζιλμπέρτο, να περπατάς ξυπόλητος, να κυνηγάς τον έρωτα και να του κάνεις κομπλιμέντα, να παραμονεύεις εύγλωττες ματιές, να ρουφάς τον δροσερό αέρα της αυγής, να αφουγκράζεσαι τη ζωή μέσα σου, να κοιμάσαι ανάσκελα, να φτάνεις κάπου με κομμένη την ανάσα, να κλαις στον κινηματογράφο, να σωπαίνεις-θαυμάζεις-ακούς, να βουλιάζεις σε μια βαθιά πολυθρόνα, ... Read more

Πρωινά, Τρίτο, και διαβάζω για άλλη μια φορά το “Αλάτι της Ζωής” (Κέλευθος, μετ. Έφη Κορομηλά), το μικρό βιβλίο της ανθρωπολόγου και ακαδημαϊκής δασκάλας Φρανσουάζ Εριτιέ, που δεν είναι τίποτε άλλο από μια παράθεση πραγμάτων που αγαπάς: “… ν’ ακούς ευλαβικά. Τον Μότσαρτ, τους Μπητλς ή την Άστρουντ Ζιλμπέρτο, να περπατάς ξυπόλητος, να κυνηγάς τον έρωτα και να του κάνεις κομπλιμέντα, να παραμονεύεις εύγλωττες ματιές, να ρουφάς τον δροσερό αέρα της αυγής, να αφουγκράζεσαι τη ζωή μέσα σου, να κοιμάσαι ανάσκελα, να φτάνεις κάπου με κομμένη την ανάσα, να κλαις στον κινηματογράφο, να σωπαίνεις-θαυμάζεις-ακούς, να βουλιάζεις σε μια βαθιά πολυθρόνα, ... Read more

Πρωινά, Τρίτο, και διαβάζω για άλλη μια φορά το “Αλάτι της Ζωής” (Κέλευθος, μετ. Έφη Κορομηλά), το μικρό βιβλίο της ανθρωπολόγου και ακαδημαϊκής δασκάλας Φρανσουάζ Εριτιέ, που δεν είναι τίποτε άλλο από μια παράθεση πραγμάτων που αγαπάς: “… ν’ ακούς ευλαβικά. Τον Μότσαρτ, τους Μπητλς ή την Άστρουντ Ζιλμπέρτο, να περπατάς ξυπόλητος, να κυνηγάς τον έρωτα και να του κάνεις κομπλιμέντα, να παραμονεύεις εύγλωττες ματιές, να ρουφάς τον δροσερό αέρα της αυγής, να αφουγκράζεσαι τη ζωή μέσα σου, να κοιμάσαι ανάσκελα, να φτάνεις κάπου με κομμένη την ανάσα, να κλαις στον κινηματογράφο, να σωπαίνεις-θαυμάζεις-ακούς, να βουλιάζεις σε μια βαθιά πολυθρόνα, ... Read more

Πρωινά, Τρίτο, και διαβάζω για άλλη μια φορά το “Αλάτι της Ζωής” (Κέλευθος, μετ. Έφη Κορομηλά), το μικρό βιβλίο της ανθρωπολόγου και ακαδημαϊκής δασκάλας Φρανσουάζ Εριτιέ, που δεν είναι τίποτε άλλο από μια παράθεση πραγμάτων που αγαπάς: “… ν’ ακούς ευλαβικά. Τον Μότσαρτ, τους Μπητλς ή την Άστρουντ Ζιλμπέρτο, να περπατάς ξυπόλητος, να κυνηγάς τον έρωτα και να του κάνεις κομπλιμέντα, να παραμονεύεις εύγλωττες ματιές, να ρουφάς τον δροσερό αέρα της αυγής, να αφουγκράζεσαι τη ζωή μέσα σου, να κοιμάσαι ανάσκελα, να φτάνεις κάπου με κομμένη την ανάσα, να κλαις στον κινηματογράφο, να σωπαίνεις-θαυμάζεις-ακούς, να βουλιάζεις σε μια βαθιά πολυθρόνα, ... Read more

Πρωινά, Τρίτο, και διαβάζω για άλλη μια φορά το “Αλάτι της Ζωής” (Κέλευθος, μετ. Έφη Κορομηλά), το μικρό βιβλίο της ανθρωπολόγου και ακαδημαϊκής δασκάλας Φρανσουάζ Εριτιέ, που δεν είναι τίποτε άλλο από μια παράθεση πραγμάτων που αγαπάς: “… ν’ ακούς ευλαβικά. Τον Μότσαρτ, τους Μπητλς ή την Άστρουντ Ζιλμπέρτο, ν...

Πρωινά, Τρίτο, και διαβάζω και πάλι Τζόναθαν Κόου, τη “Λέσχη των Τιποτένιων” (μετ. Γιώργος Τσακνιάς, Πόλις). Είναι ίσως το βιβλίο του με την πιο έντονη σχέση με τη μουσική και γράφει στη σελίδα 136: “Ο κόσμος, ο ίδιος ο κόσμος ήταν απροσπέλαστος, ολόκληρο αυτό το παράλογα τεράστιο, περίπλοκο, τυχαίο, άπειρο κατασκέυασμα, αυτό το ατέλειωτο πλέγμα ανθρώπινων σχέσεων, πολιτικών σχέσεων, πολιτισμών, ιστοριών… Πώς ήταν δυνατόν να ελπίζει κανείς ότι θα κατορθώσει να τα καταλάβει όλα αυτά; Δεν ήταν σαν τη μουσική. Η μουσική έχει πάντα νόημα. Η μουσική που άκουγε εκείνο το βράδυ ήταν διαυγής, κατανοητή, γεμάτη ευφυία και χιούμορ, καημό ... Read more

Πρωινά, Τρίτο, και διαβάζω και πάλι Τζόναθαν Κόου, τη “Λέσχη των Τιποτένιων” (μετ. Γιώργος Τσακνιάς, Πόλις). Είναι ίσως το βιβλίο του με την πιο έντονη σχέση με τη μουσική και γράφει στη σελίδα 136: “Ο κόσμος, ο ίδιος ο κόσμος ήταν απροσπέλαστος, ολόκληρο αυτό το παράλογα τεράστιο, περίπλοκο, τυχαίο, άπειρο κατασκέυασμα, αυτό το ατέλειωτο πλέγμα ανθρώπινων σχέσεων, πολιτικών σχέσεων, πολιτισμών, ιστοριών… Πώς ήταν δυνατόν να ελπίζει κανείς ότι θα κατορθώσει να τα καταλάβει όλα αυτά; Δεν ήταν σαν τη μουσική. Η μουσική έχει πάντα νόημα. Η μουσική που άκουγε εκείνο το βράδυ ήταν διαυγής, κατανοητή, γεμάτη ευφυία και χιούμορ, καημό ... Read more

Πρωινά, Τρίτο, και διαβάζω και πάλι Τζόναθαν Κόου, τη “Λέσχη των Τιποτένιων” (μετ. Γιώργος Τσακνιάς, Πόλις). Είναι ίσως το βιβλίο του με την πιο έντονη σχέση με τη μουσική και γράφει στη σελίδα 136: “Ο κόσμος, ο ίδιος ο κόσμος ήταν απροσπέλαστος, ολόκληρο αυτό το παράλογα τεράστιο, περίπλοκο, τυχαίο, άπειρο κατασκέυασμα, αυτό το ατέλειωτο πλέγμα ανθρώπινων σχέσεων, πολιτικών σχέσεων, πολιτισμών, ιστοριών… Πώς ήταν δυνατόν να ελπίζει κανείς ότι θα κατορθώσει να τα καταλάβει όλα αυτά; Δεν ήταν σαν τη μουσική. Η μουσική έχει πάντα νόημα. Η μουσική που άκουγε εκείνο το βράδυ ήταν διαυγής, κατανοητή, γεμάτη ευφυία και χιούμορ, καημό ... Read more

Πρωινά, Τρίτο, και διαβάζω και πάλι Τζόναθαν Κόου, τη “Λέσχη των Τιποτένιων” (μετ. Γιώργος Τσακνιάς, Πόλις). Είναι ίσως το βιβλίο του με την πιο έντονη σχέση με τη μουσική και γράφει στη σελίδα 136: “Ο κόσμος, ο ίδιος ο κόσμος ήταν απροσπέλαστος, ολόκληρο αυτό το παράλογα τεράστιο, περίπλοκο, τυχαίο, άπειρο...

Πρωινά, Τρίτο, και διαβάζω και πάλι Τζόναθαν Κόου, τη “Λέσχη των Τιποτένιων” (μετ. Γιώργος Τσακνιάς, Πόλις). Είναι ίσως το βιβλίο του με την πιο έντονη σχέση με τη μουσική και γράφει στη σελίδα 136: “Ο κόσμος, ο ίδιος ο κόσμος ήταν απροσπέλαστος, ολόκληρο αυτό το παράλογα τεράστιο, περίπλοκο, τυχαίο, άπειρο...

Πρωινά, Τρίτο, και το καλοκαίρι προχωράει αργά στις πόλεις και τις εξοχές μ’ έναν ήλιο τεράστιο λες κι έχει βγει από πίνακα του Βαν Γκογκ. “Και θυμάμαι τον ήλιο που γελούσε”, γράφει κάπου ο Γιώργος Σαραντάρης. Κι αλλού, περιγράφει ένα καλοκαίρι σαν τα παιδικά μας: “Αστράφτει η πολιτεία, αστράφτει ο νους μας / Η φαντασία τους κήπους πλημμυράει / Είναι παιδιά που στέκονται στις βρύσες”. Περπατάω στην άκρη της πόλης αξημέρωτα και σχεδιάζω με τον νου ταξίδια μέσα από τις μουσικές, έτσι όπως η μία συναντά την άλλη στις εκπομπές αλλά και στις μοναχικές ακροάσεις. Στο πίσω μέρος του μυαλού ... Read more