Πρωινά, Τρίτο, 8:00 και καθώς την Τετάρτη συμπληρώνονται 227 χρόνια από τη γέννηση του Franz Schubert, φέρνω στο μυαλό μου τη μορφή του. Εκείνα τα ιδιαίτερα μικρά γυαλιά του. Το ονειροπόλο βλέμμα της Σουμπερτιάδας. Τη σοβαρότητα -τη μελαγχολία καλύτερα να πω- του “Χειμωνιάτικου Ταξιδιού”. Εκείνες τις τελευταίες σονάτες για πιάνο, τα έργα που πλησίασα βαθύτερα με την πολύτιμη βοήθεια του Ketil Bjornstad. Ο κεντρικός του ήρωας στη “Λέσχη των Νέων Πιανιστών” και ιδίως στο “Ποτάμι”, ο Aksel Vinding, κλείνεται σε κάποιο studio της νορβηγικής ραδιοφωνίας και μέσα στο σκοτάδι παίζει ξανά και ξανά αυτές τις τελευταίες σονάτες. Μόνο μέσω της εικόνας αυτής κατάφερα να αισθανθώ τη βαθύτερη σημασία τους. Στο “Χειμωνιάτικο Ταξίδι” βλέπω ένα καινούργιο πρόσωπο του Ρομαντισμού: έναν συνθέτη που δεν γράφει για τη στιγμή αυτή αλλά για ένα μέλλον, στο οποίο εκείνος δεν θα υπάρχει. Θα υπάρχει όμως η μουσική του. Ο Schubert μοιάζει κάπως με τον Beethoven σ’ αυτό: και οι δύο ξέρουν ότι ακόμη κι αν τα έργα τους ξενίζουν τους ακροατές του καιρού τους, θα αγαπηθούν βαθύτατα στο μέλλον. Αγαπώ κάθε νότα του Schubert και ειδικά εκείνες που τον παρουσιάζουν πιο μελαγχολικό και πιο ευάλωτο. Τις “Καταιγίδες της Ζωής” (D. 947) ας πούμε, ένα από τα τελευταία και πολύ εκφραστικά του έργα.
Αύριο θα ακούσουμε έργα Quantz, Racmaninov και φυσικά Schubert ενώ την Πέμπτη θα έχουμε Francesco Maria Veracini, Johan Agrell, Rachmaninov και πάλι αλλά και Geir Tveitt. Σήμερα, την Τετάρτη και την Παρασκευή ακούμε μουσική της εποχής του μπαρόκ, κλασική, ρομαντική και μοντέρνα μουσική σε συναρμογή με όψεις της jazz, μινιμαλιστικές και μεταμινιμαλιστικές προσεγγίσεις, σπουδαίους songwriters, ήχους από λαϊκές μουσικές από όλον τον κόσμο και μουσική της μεγάλης οθόνης.
Καλές ακροάσεις 
Παραγωγή-παρουσίαση: Γιώργος Φλωράκης