Πρωινά, Τρίτο, 8:00 κι έτσι όπως περιμένω το μετρό έρχεται στο μυαλό μου ένα μικρό βιβλίο της Φρανσουάζ Εριτιέ, που λέγεται “Το Αλάτι της Ζωής” (μετ. Έφη Κορομηλά, εκδ. Κέλευθος). Εκτός που ως κοινωνιολόγος ζηλεύω αφάνταστα την Εριτιέ που υπήρξε μαθήτρια του μεγάλου κοινωνικού ανθρωπολόγου Κλωντ Λεβί Στρως, εντρυφώ μέσα από το μικρό βιβλίο της σε όλα αυτά που αποτελούν για εκείνη τις κρυφές απολαύσεις της ζωής. Πιάνω στην τύχη μια σελίδα από τη δική της παράθεση και με τη σουρεαλιστική -όπως τη χαρακτηρίζει- μέθοδο του συνειρμού, παίρνει η σκέψη μου τον δικό της δρόμο: “να κάνεις ένα χορταράκι να συρίζει ανάμεσα στα δάχτυλα και στα χείλη σου, να ακούς τη νύχτα στο κρεββάτι σου το εκκρεμές να σημαίνει ανά τέταρτο”, να κοιτάζεις από το παράθυρο αξημέρωτα και να νιώθεις την υγρασία πάνω από τις στέγες, να κόβεις πάντα τη γωνία της φραντζόλας όταν το αγοράζεις από τον φούρνο όπως έκανες παιδί, να αναζητάς στο χαρτοπωλείο ένα ακόμη μολύβι HB για τη συλλογή που ποτέ δεν ξεκίνησες, να αναγνωρίζεις με την πρώτη νότα το φύσημα του Coleman Hawkins στο σαξόφωνο και τα έγχορδα του sir Neville Marriner με την ορχήστρα του Αγιόυ Μαρτίνου των Αγρών, να λατρεύεις το κόκκινο του ήλιου στη σημαία της Ιαπωνίας και -σχεδόν- οτιδήποτε έρχεται από εκείνα τα μέρη, να βλέπεις ξανά και ξανά τα “Φτερά του Έρωτα” και να συμπληρώνεις το ποίημα του Peter Handke επαναλαμβάνοντας “όταν το παιδί ήταν παιδί…”, να κοιτάζεις βαθιά την αντανάκλαση του φωτός σ’ ένα ζευγάρι αγαπημένα μάτια, να λαχταράς τη ζεστασιά της άμμου κάτω από τις πατούσες σου την πρώτη μέρα του καλοκαιριού, να ηχογραφείς τα τζιτζίκια στον ελάχιστό σου τόπο κάθε καλοκαίρι για να τα ακούς τον χειμώνα αλλά να μην τα ακούς γιατί σε πληγώνει αυτή η νοσταλγία, να μυρίζεις την άσφαλτο 10 και τέταρτο πρωί φθινόπωρο στο Piccadilly Circus στο Λονδίνο και τα ψημένα λουκάνικα 2 και 25 μεσημέρι ψηλά στη Friedrichstrasse στο Βερολίνο, να της αγοράζεις παράξενα κόμικς, να παρακολουθείς μαζί της anime που δεν καταλαβαίνεις και να μετράς τον χρόνο μέχρι να την πάρεις από το σχολείο, να διαβάζεις Μουρακάμι κάτω από το θερμό φως της λάμπας, να παίζεις στο πικάπ Bill Evans, ύστερα Sandy Denny κι αμέσως μετά Bach με Vikingur Olafsson και -τέλος- να προσπαθείς να κλείσεις επιτέλους αυτόν τον κατάλογο ξέροντας καλά ότι μπορεί να συνεχίζεται για πάντα. Στην εκπομπή της Τρίτης ακούμε έργα Samuel Barber, Muzio Clementi, Ludwig van Beethoven, Ferenc Liszt και Δημήτρη Δραγατάκη ενώ την Πέμπτη ακούμε και πάλι Beethoven υπό την μπαγκέτα του Wilhelm Furtwaengler, Witold Lutoslawski και sir Edward Elgar. Σήμερα, την Τετάρτη και την Παρασκευή ακούμε μουσική της εποχής του μπαρόκ, κλασική, ρομαντική και μοντέρνα μουσική σε συναρμογή με όψεις της jazz, μινιμαλιστικές και μεταμινιμαλιστικές προσεγγίσεις, σπουδαίους songwriters, ήχους από λαϊκές μουσικές από όλον τον κόσμο και μουσική της μεγάλης οθόνης.
Καλές ακροάσεις 
Παραγωγή-παρουσίαση: Γιώργος Φλωράκης