Πρωινά, Τρίτο, 8:00, με ζωντανές τις εικόνες της καταστροφής του φυσικού τοπίου στον Έβρο και αλλού, που όταν δεν γεννούν θυμό ή μελαγχολία, σίγουρα γεννούν βαθύ σκεπτικισμό. Σεπτέμβρης πια κι επιστροφή σήμερα στις ζωντανές εκπομπές, 20 χρόνια και μία μέρα μετά την πρώτη μου εκπομπή στα Πρωινά του Τρίτου, τον Σεπτέμβριο του 2003.
Υποτίθεται ότι ξεκινώντας τις εκπομπές στο Τρίτο, είχα ήδη περισσότερα από δώδεκα χρόνια εμπειρίας στο ραδιόφωνο, μερικά από τα οποία μετρούσαν διπλά, όπως εκείνα στον Jazz FM με δάσκαλο τον Κώστα Γιαννουλόπουλο. Όμως, το Τρίτο ήταν μια πρόκληση πολύ μεγαλύτερη από οτιδήποτε θα μπορούσα να φανταστώ. Ήταν -στο μυαλό μου- το ραδιόφωνο του Χατζιδάκι, εκείνη η συχνότητα που από πολύ νωρίς με είχε κάνει να ονειρεύομαι. Ήταν το ραδιόφωνο της κλασικής μουσικής, που όταν ξεκινούσα τις εκπομπές είχα μια πολύ μικρή ιδέα για το εύρος και τη σημασία της κι ακόμη μέχρι σήμερα τη μελετώ κι έχω ακόμη να μάθω πολλά.
Ξεκινώντας τις εκπομπές, πίστευα ότι πολύ γρήγορα θα σταματούσα. Ότι κάποιος θα έπαιρνε είδηση πόσο λίγος ήμουν σε σχέση με τα ιερά τέρατα που είχαν καθίσει -και αρκετά ακόμη κάθονταν εκείνη την εποχή- πίσω από το μικρόφωνο του Τρίτου. Θυμάμαι ότι κρατούσα τα εισιτήρια του μετρό ή των λεωφορείων για να μπορώ να επιβεβαιώσω κάποτε στον εαυτό μου ότι πραγματικά πέρασα κάποτε από αυτό το σπουδαίο ραδιόφωνο.
Και να τώρα: μετά από άπειρες ακροάσεις, πολύ διάβασμα, πολλές περιπέτειες, μεγάλες δυσκολίες -η μεγαλύτερη από τις οποίες ήταν το κλείσιμο της ΕΡΤ- αρκετούς πειραματισμούς -κάποιοι από τους οποίους πέτυχαν αφού παραμένει και μάλιστα αγαπιέται πολύ από τους ακροατές του Τρίτου αυτή εδώ η εκπομπή- μετά από 20 ολόκληρα χρόνια είμαι ακόμα εδώ. Με την ίδια τρέλα για τη μουσική, με ακόμα πιο βαθιά αγάπη για αυτό εδώ το ραδιόφωνο, με πολύ κέφι, με ακόμη μεγαλύτερη διάθεση για πειραματισμούς, με απέραντο σεβασμό στους ακροατές που στήριξαν το Τρίτο και τα Πρωινά του. Δεν υπάρχουν λόγια να σας ευχαριστήσω γι αυτά τα υπέροχα 20 χρόνια.
Σε μια σειρά από την Ιαπωνία που έπαιζε κάποια στιγμή το Netflix ρωτάει ένας μπαμπάς την κόρη του την ώρα που βρίσκονται ως ορειβάτες στην κορυφή ενός βουνού, “λοιπόν τώρα τι ευχή θέλεις να κάνεις για το μέλλον”; Η απάντησή που πήρε είναι αυτή που θα ήθελα κάποτε να πάρω από τη δική μου κόρη αλλά και αυτή που θα ήθελα να δώσω -στο πλαίσιο που αφορά αυτόν εδώ τον μικρόκοσμο- σήμερα: “Να μείνουν όλα όπως είναι τώρα”! Όλα, εκτός από την εκπομπή που θα φροντίζω κάθε μέρα να γίνεται καλύτερη.
Καλό Σεπτέμβρη, καλή χρονιά, καλές ακροάσεις 
ΥΓ1: Θα μπορούσα να δημιουργήσω έναν τεράστιο κατάλογο με ανθρώπους που με βοήθησαν και που τους ευχαριστώ για αυτήν την εικοσάχρονη πορεία. Κάνοντας τον κατάλογο όσο πιο μικρό γίνεται, θα ήθελα να ευχαριστήσω τη Δέσποινα Κινδύνη -τον πρώτο άνθρωπο που συνάντησα στο Τρίτο- τον Δημήτρη Παπαδημητρίου -που ήταν Συντονιστής του Τρίτου όταν ξεκινούσα, με στήριξε και με στηρίζει μέχρι σήμερα- τον Τάσο Ρωσόπουλο -για τις τόσο εύστοχες κι ευγενικές του επισημάνσεις στο πολύ δύσκολο για μένα πρώτο διάστημα- τη σημερινή συντονίστρια του Τρίτου Βιργινία Νείλα -επειδή ήταν πάντα κοντά μου κι εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να με ανέχεται όταν γκρινιάζω- τον Λεωνίδα Αντωνόπουλο -για την ευκαιρία να αναπτύξω την τρέλα μου για τη μουσική και στο Kosmos τα πρωινά του Σαββατοκύριακου- και την ΕΡΤ που επιμένει και συνεχίζει να δουλεύει σκληρά για ένα όλο και καλύτερο αποτέλεσμα.
ΥΓ2: Ένα εξίσου μεγάλο κεφάλαιο είναι οι άνθρωποι που πορευτήκαμε και πορευόμαστε μαζί. Ο Διονύσης Μαλλούχος με τον οποίο γειτονέψαμε για πολλά χρόνια. Μέχρι και καλικάντζαροι γίναμε κάποια πρωτοχρονιά. Η Τζουλιέτα Καρόρη, η πρώτη από τους παραγωγούς που άκουγα φανατικά και που συνάντησα στο Τρίτο, η Αλεξάνδρα Γιαλίνη, που παρουσιάσαμε μαζί από την τελευταία νύχτα των Proms μέχρι το φεστιβάλ του Bayreuth. Και οι σημερινοί φυσικά: ο Πάρις Μέξης, σπουδαίος γείτονας, καλός φίλος και εξαιρετικός παραγωγός που μαζί με τον Γιώργο Κωνσταντίνου νιώθω να πηγαίνουν το Τρίτο ένα (μεγάλο) βήμα πιο πέρα. Φυσικά, όλοι οι ηχολήπτες, όλοι οι άνθρωποι στη ροή του προγράμματος με τους οποίους δουλέψαμε πολύ αρμονικά μαζί. Και τέλος, ένας άνθρωπος, που αν δεν ήταν στην κονσόλα του ήχου καθημερινά τα τελευταία τρία χρόνια, τίποτα δεν θα ήταν στη θέση του: ο Σπύρος Ηλιάδης, με την απίθανη εμμονή του στη λεπτομέρεια, την αγάπη του για τη μουσική και το Τρίτο και -πάνω απ´ όλα- το σαρκαστικό του χιούμορ.
Παραγωγή-παρουσίαση : Γιώργος Φλωράκης