Επεισόδιο 7ο, κύκλος 2ος
Η ελληνική παρουσία στο Βέλγιο αποτυπώνεται κυρίως κατά τη μεταπολεμική περίοδο. Έως τα μέσα της δεκαετίας του 1950 οι χίλιοι περίπου Έλληνες του Βελγίου ήταν στην πλειονότητά τους εγγράμματοι έμποροι ή γενικότερα ελεύθεροι επαγγελματίες.
Ωστόσο, την περίοδο 1953-1954 η εικόνα θα αλλάξει ποσοτικά και ποιοτικά. Οι Έλληνες μετανάστες του Βελγίου ανέρχονται πλέον σε 20.069 άτομα, συγκροτούν νέες κοινότητες και οι περισσότεροι θα εργαστούν, έστω και για μικρό χρονικό διάστημα, στα ανθρακωρυχεία. Οι περισσότεροι ήταν αγρότες, κυρίως από περιοχές της Μακεδονίας, με προσφυγική καταγωγή από τον Πόντο, τη Μικρά Ασία ή τα βάθη της Ανατολίας και προέρχονταν από φτωχές κοινότητες όπου ο αγώνας για την καθημερινή επιβίωση ήταν σκληρός και επίπονος.
Στο πρώτο μέρος του επεισοδίου γίνεται ειδική αναφορά στον εργοδοτικό μεσάζοντα Κόκκινο, στα «κοντράτα» (συμφωνίες) που υπέγραφαν οι υποψήφιοι ανθρακωρύχοι με τις εταιρείες που εκμεταλλεύονταν τα ορυχεία και η πρώτη βιωμένη εμπειρία τους στα έγκατα της γης. Ακούγονται οι μαρτυρίες των ανθρακωρύχων Δημήτρη Κεσκεσιάδη, Αθανασίου Γαλλή, Γεωργίου Σαραφιανού, Κωνσταντίνου Καλόγηρου, Μανόλη Καφάτου. Επίσης, ακούγεται η μαρτυρία του Αρχιμανδρίτη Παντελεήμονος Κοντογιάννη.
Στο δεύτερο μέρος, ο Θωμάς Σίδερης, δημιουργός της ραδιοφωνικής σειράς, ρίχνει φως στο δυστύχημα στην πόλη Μαρσινέλ, εκεί που λειτουργούσε ένα από τα πιο παλιά και συνάμα πιο ανθρακοφόρα ορυχεία του Βελγίου, από τις αρχές του 18ου αιώνα.
Στα ανθρακωρυχεία της ευρύτερης περιοχής (όπου βρισκόταν το απέραντο κοίτασμα Μπορινάζ) και της περιοχής της Λιέγης (όπου βρισκόταν το τεράστιο κοίτασμα του Λιμβούργου) κατευθύνθηκαν όλοι οι Έλληνες μετανάστες, που ήρθαν στο Βέλγιο για να εργαστούν ως ανθρακωρύχοι, από τις αρχές του 1950 και αργότερα. Μία δουλειά απάνθρωπα σκληρή, πνιγμένη στην καρβουνόσκονη, ανάμεσα σε τρυπάνια και φτυάρια, σε ράγες και βαγονέτα, μέσα σε γαλαρίες και σε στοές που έφθαναν μέχρι τα 500 και κάποιες φορές μέχρι και τα 1200 μέτρα κάτω από τη γη.
Επιμέλεια-Παρουσίαση: Θωμάς Σίδερης