Πρωινά, Τρίτο, 8:00 κι έτσι καθώς οι δύσκολες μέρες μοιάζουν να μένουν πίσω, ξεκινώ και πάλι νωρίς για την Αγία Παρασκευή και κοιτάζω ψηλά τον αστικό, χειμερινό ουρανό. Αν και σήμερα θα είναι μάλλον καθαρός, έρχεται στο μυαλό μου εκείνο το ποίημα της Μάρως Λοΐζου που συνάντησα πρόσφατα σε κάποιο από τα σχολικά βιβλία της κόρης μου: “Έρχομαι μέσα από τις παγωμένες λίμνες και τα ποτάμια, τα γυμνά κλαδιά και το μολυβένιο ουρανό. Άσ’ το μόνο του στη γωνιά του το πατίνι, κάνε το φίλο σου να δακρύσει με μια φέτα μανταρίνι”.
Αγαπούσα από παιδί τα μανταρίνια κι όταν μεγάλωσα έμαθα να τα συνταιριάζω τον χειμώνα με το ζεστό πράσινο τσάι. Ως παιδί αγαπούσα το χιόνι για το τρελό παιχνίδι που πρόσφερε, κάποια στιγμή κράτησα απόσταση εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο ο James Joyce το βλέπει στο τέλος των «Δουβλινέζων» μα τώρα πια συμφιλιώθηκα και το αγαπώ πάνω απ’ όλα για τη σιωπή που προσφέρει. Μια σιωπή που σε βοηθά ν’ ακούσεις σε βάθος ολόκληρο τον κόσμο που βρίσκεται κρυμμένος μέσα σου. Έτσι λοιπόν όπως μοιάζουν να απομακρύνονται μέρα με τη μέρα τα δύσκολα, σκέφτομαι ότι ακριβώς σ’ αυτή τη σιωπή και σ’ αυτό το εκτυφλωτικό λευκό του χιονιού μπορώ να κατανοήσω σε όλο του το πλάτος τον στίχο του Σεφέρη και να δω πραγματικά την ουσία του ότι όλοι μας είμαστε “Κατά βάθος ζήτημα φωτός”. Κάποιες φορές φωτός ολόλευκου, χειμερινού, φωτός του χιονιού και κάποιες άλλες φωτός θερμού, θερινού, αυτού που δανείζεται πράσινο από τα πεύκα του δάσους και γαλάζιο από τα νερά των ελάχιστων τόπων. Άργησα, μα πλέον αγαπώ τον χειμώνα όσο ακριβώς αγαπώ και το καλοκαίρι. Τις παγωμένες του στιγμές, τις μικρές του ηλιοφάνειες, τους μολυβένιους ουρανούς του, το πράσινο τσάι και τα μανταρίνια. Ξεκουμπώνω το παλτό μου και προχωρώ στο παγωμένο πρωινό χαμογελώντας: «έχει κι ο χειμώνας τις χάρες του», έλεγε ο Μπέκετ.
Οι εκπομπές της Τρίτης και της Πέμπτης φέρνουν κοντά μας μέσω των επετείων τους, έργα Rossini, Ponchielli, Dvorak, Bach, Gavin Bryars, Chabreier, Alexander Taneyef, Cui και Stravinsky με μεγάλους μαέστρους ανάμεσα στους οποίους είναι ο Arturo Toscanini και ο sir Simon Rattle. Σήμερα, αύριο και την Τετάρτη έχουμε τη γνωστή μας συνταγή: συναντάμε μπαρόκ, κλασική, ρομαντική και μοντέρνα μουσική, δίπλα σε τραγούδια γνωστών τραγουδοποιών, παραδοσιακούς ήχους απ’ όλον τον κόσμο, μινιμαλιστικές και μεταμινιμαλιστικές προσεγγίσεις, ήχους από τον κινηματογράφο και αρκετή δόση jazz.
Καλές ακροάσεις 
Παραγωγή-παρουσίαση: Γιώργος Φλωράκης