ΤΟ ΞΥΛΟΝ ΤΟ ΠΕΦΥΤΕΥΜΕΝΟΝ ΠΑΡΑ ΤΑΣ ΔΙΕΞΟΔΟΥΣ ΤΩΝ ΥΔΑΤΩΝ
I SHALL NOT BE MOVED
«Όπως το ξύλο που ρίζωσε δίπλα στο νερό, δε θ’ αφήσω να με παρασύρει το ποτάμι» τραγουδάνε οι ήρωες της σημερινής ραδιοφωνικής ταινίας αντιμέτωποι με ό,τι τους σκοτώνει σε μια πορεία γεμάτη «αγκάθια» που μένουν καρφωμένα στο σώμα τους μια ολόκληρη ζωή. Είναι μόνο εγκατάλειψη αυτό που νιώθουν ή ένας τρόπος να ζει κανείς ουσιαστικά και σε βάθος και να διεκδικεί όσα τον δυναμώνουν; «Όσο απελπίζεσαι, να ψάχνεις» ψιθυρίζουν τα τραγούδια ελπίζοντας «σε ένα τεράστιο ναι που ‘ρχεται κατά πάνω μας έτσι όπως πρέπει να ΄ναι η αγάπη»: όπως το περιγράφουν οι ποιητές κι οι μελλοθάνατοι που επιμένουν στο δικαίωμα στη ζωή μέχρι την τελευταία στιγμή. Στο τέλος αυτής της ταινίας μένουν άλυτες οι περιπλοκές και αδιέξοδο ή κρύβουν μια μικρή -σχεδόν αόρατη αλλά καίρια- πόρτα διαφυγής;
Παραγωγή-Παρουσίαση: Μενέλαος Καραμαγγιώλης
Τεχνική Επιμέλεια: Γιάννης Λαμπρόπουλος