Cenci, Έγκλημα και Τιμωρία στην αναγεννησιακή Ιταλία / Από τον Shelley στον Stendhal [ε’ μέρος, τελευταίο]
«Το πέπλο της κοπέλας ήταν από μπλε ταφτά, όπως το φόρεμά της· είχε ακόμα ένα μεγάλο πέπλο από ασημί υφαντό πάνω στους ώμους, μια φούστα από βιολετί ύφασμα και υποδήματα από άσπρο βελούδο. […] Είχε μια παράξενη χάρη όπως περπατούσε μέσα σε αυτήν τη φορεσιά, και τα δάκρυα έρχονταν στα μάτια όλων, καθώς την παρατηρούσαν να προχωρά αργά στις τελευταίες σειρές της πομπής.»
Stendhal, «Οι Τσέντσι, 1599, Μια Αληθινή Ιστορία από τα Ιταλικά Χρονικά.»
Στην εκπομπή της Τετάρτης 24/04, Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ στο τελευταίο μέρος για τους Τσέντσι – αυτή τη φορά μέσα από το βλέμμα του Σταντάλ: Το 1833, ο Σταντάλ βρίσκει και αντιγράφει μια σειρά παλιών Ιταλικών χειρογράφων, παράφορες αφηγήσεις αληθινών περιπετειών που είχαν διαδραματιστεί στην Ιταλία της Αναγέννησης, προσδίδοντάς τους, με το απαράμιλλο ύφος του, μια εξαιρετική λογοτεχνική αξία, χωρίς να απομακρύνεται από την ιστορική αλήθεια που περιέγραφαν τα χειρόγραφα αυτά. Μία από τούτες τις αφηγήσεις ήταν και αυτή της οικογένειας του Φραγκίσκου Τσέντσι, ενός από τους πλουσιότερους κατοίκους της Αιώνιας Πόλης, που εξαιτίας του βδελυρού του βίου οδηγήθηκε στον χαμό και παρέσυρε στον θάνατο τους γιους του και την πανέμορφη δεκαεξάχρονη κόρη του, Βεατρίκη, μία από τις ωραιότερες γυναίκες των κρατών του Πάπα και ολόκληρης της Ιταλίας, που αιχμαλώτισε με την τραγική ιστορία της το συλλογικό φαντασιακό.
(φωτό: Julia Margaret Cameron, «Σπουδή της Beatrice Cenci», 1866 και 1870 αντίστοιχα)
Συγγραφή / επιμέλεια κειμένων-παραγωγή-παρουσίαση: Ευαγγελία Κουλιζάκη
Επιμέλεια Ήχου: Τάσος Μπακασιέτας