J. W. Polidori: «Ο Βρυκόλακας» [β’ μέρος]
«Το ιδεώδες των ρομαντικών ποιητών έγκειται στις αθλιότητές μας. […] Το ένστικτο του ρομαντικού ποιητή είναι αξιοπαρατήρητο, διότι φανερώνει ένα σημαντικό μυστικό της ανθρώπινης καρδιάς, την ανάγκη να ζήσει κανείς έξω από τον εαυτό του, ακόμη και με τη βεβαιότητα πως θα είναι χειρότερα. Καταλαβαίνει κανείς γιατί οι περισσότεροι μεγάλοι κλασικοί, που ήσαν σχεδόν πάντα οι πιο δυστυχισμένοι θνητοί, δοκίμασαν να παρηγορηθούν πλάθοντας γοητευτικούς μύθους.» – Charles Nodier
Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ στο γ’ μέρος της (ατρόμητης!) περιήγησής της στα άδυτα της βαμπιρικής λογοτεχνίας με τον «Βρυκόλακα» του J. W. Polidori και ένα οξυδερκές κείμενο του Charles Nodier για τους… βρυκόλακες και τις σχετικές αφηγήσεις του είδους, που δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1819: Τον Μάρτιο του 1816 ο φημισμένος ρομαντικός ποιητής λόρδος Μπάιρον εγκαταλείπει, μετά από διάφορα σκάνδαλα, την Αγγλία για την Ευρώπη και την Ανατολή. Τον συνοδεύει ο εικοσαετής άσημος γιατρός J. W. Polidori, ονειροπόλος νέος ιταλοαγγλικής καταγωγής, επιφορτισμένος με τη φροντίδα της υγείας του ποιητή και πιθανότητα με τη συγγραφή ενός ημερολογίου του ταξιδιού, που φαίνεται να του ανέθεσε ο λονδρέζος εκδότης του Μπάιρον. Στη Γενεύη θα συναντήσουν τους Shelley και, μετά από διάφορες αναγνώσεις ιστοριών με φαντάσματα το βροχερό εκείνο καλοκαίρι, αποφασίζουν, με την προτροπή του Μπάιρον, να συγγράψουν από μία ιστορία τρόμου. Αποτέλεσμα ο «Φρανκενστάιν» της Μαίρης Σέλλεϋ, αλλά και «Ο Βρυκόλακας», μια νουβέλα αμφιλεγόμενης (για καιρό) πατρότητας, που έγινε ανάρπαστη, σημειώνοντας την ίδια χρονιά πέντε εκδόσεις στην Αγγλία, δύο στην Αμερική και δύο στη Γαλλία. Στα περίχωρα της προεπαναστατικής Αθήνας, ο Polidori παρουσιάζει τον Μπάιρον ως βρυκόλακα που προορίζεται να μεταφέρει το μίασμα στην αγγλική κοινωνία.
Συγγραφή / επιμέλεια κειμένων-παραγωγή-παρουσίαση: Ευαγγελία Κουλιζάκη.