Δευτέρα 18 Οκτωβρίου, 9 με 10 το βράδυ, στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103.7.
Τη φωνή του Παπασιδέρη, την κουβαλάω από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια. Προτού αρχίσω να θυμάμαι πού και πώς. Μπλέκεται με τα δημοτικά ακούσματα πού είχα παιγμένα ζωντανά σε γλέντια, γάμους, παρέες σε μικρά καφενεία ορεινών χωριών. Τώρα που το σκέφτομαι ίσως είναι που η φωνή του κουβαλάει την τραχύτητα αλλά και την ευαισθησία των βουνών. Τότε βέβαια δεν σκεφτόμουν τέτοια. Τον δεχόμουν όμως πάντα σαν κάτι πολύ οικείο. Ακριβώς επειδή ήταν ένα οικείο πρόσωπο, με θυμάμαι στα 13 μου χρόνια, στην πρωτεύουσα πια, να παρακολουθώ και την μοναδική τηλεοπτική του εμφάνιση. Ήταν Οκτώβρη του 1977.Ο «Ελεύθερος ρεπόρτερ» του Δημήτρη Λυμπερόπουλου. Νομίζω 7 και 15 το απόγευμα έπαιζε. Όπως θυμάμαι και το γεγονός που διάβασα τις επόμενες μέρες ότι ο ίδιος δεν πρόλαβε την μετάδοση της εκπομπής. Πέθανε λίγες μέρες πριν και η κηδεία του ήταν την προηγούμενη μέρα. Ξανάκουσα τον ήχο της εκπομπής στις μέρες μας, με το χαρακτήρα του μοναδικού ντοκουμέντου αλλά και τη διαπίστωση της κούρασης του λόγου του.
Όσο περνούσαν τα χρόνια ανακαλύπταμε όλο και περισσότερες από τις ηχογραφήσεις του. Από τα χρόνια του γραμμοφώνου αρχικά, από τα χρόνια των 45 στροφών μετά. Σκόρπιες. Πολλές από αυτές έγιναν μετά μεγάλοι δίσκοι βινυλίου και ψηφιακοί δίσκοι. Ήρθαν μετά τα mp3, το youtube και ο πληθωρισμός τους. Από εκεί και πέρα βέβαια, πολύ λίγα πράγματα ξέραμε για αυτόν. Και οι φωτογραφίες του ακόμη ήταν λίγες. Είχα ακούσει εδώ και δεκαετίες ότι ετοιμαζόταν μια έκδοση με ότι υλικό μπόρεσε να βρεθεί στο αρχείο του. Αλλά όσο καθυστερούσε τόσο είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε ότι θα έμενε στα σχέδια. Γι’ αυτό και όταν την προηγούμενη εβδομάδα διάβασα σε μια ανάρτηση του Παναγιώτη Λάλεζα – του φανατικού ακροατή και μελετητή του Παπασιδέρη – ότι ήρθε η ώρα της κυκλοφορίας του, σχεδόν …έτρεξα. Είναι λοιπόν πια γεγονός. Λίγο πριν συμπληρωθούν 45 χρόνια από το θάνατο του Γιώργου Παπασιδέρη, την ερχόμενη Κυριακή παρουσιάζεται μια έκδοση 400 περίπου σελίδων όπου έχει καταγραφεί ότι αφορά και την ζωή του και την πορεία του στο τραγούδι ακόμη και την πορεία του στο χρόνο.
Μελετώντας αυτό το υλικό δεν κρύβω ότι ένοιωσα σαν να βρισκόμουν ξαφνικά μπροστά σε μια τεράστια «βάση δεδομένων» για τον Γιώργο Παπασιδέρη – για να το πω με σύγχρονους όρους. Ως πρώτη κίνηση, θεώρησα υποχρέωση να μιλήσουμε με την γυναίκα που πρωτοβουλία της ήταν η συγκέντρωση αυτού του υλικού. Την Μαρία Μπούτση. Συμπατριώτισσα του Γιώργου Παπασιδέρη, από τη Σαλαμίνα και με προσωπικές μνήμες απ’ αυτόν. Παράλληλα, θα μιλήσουμε με μια από τις ιστορικές φωνές του δημοτικού τραγουδιού, που έζησαν τον Παπασιδέρη στο πατάρι. Την Τασία Βέρρα. Ακούγοντας τη θρυλική «Κυρά δασκάλα» που ηχογράφησε με τη φροντίδα του. Και βέβαια, αρκετές ακόμη από τις ηχογραφήσεις του Γιώργου Παπασιδέρη. πάντα με την πεποίθηση και με στόχο ότι «Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια».
Σημείωση: ΟΙ φωτογραφίες, εικόνες ζωής και διασκέδασης από τα χρόνια του Παπασιδέρη, όπως υπάρχουν στην έκδοση. Ο Παπασιδέρης, με τον Θεμιστοκλή Αγγελή και τον Νίκο Σαραγούδα στην πατινάδα ενός γάμου, η αφίσα ενός πανηγυριού στο Κομπότι της Αρτας με τους Σουκαίους, ένα πάλκο με την Γιασεμή Σαραγούδα πλάι του κι ένα πορτραίτο με την κιθάρα του.