Με τραγούδια και μουσική του Μίμη Πλέσσα
Τετάρτη 11 και Πέμπτη 12/ 10, 9 με 10 το βράδυ, στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103.7 και στην εκπομπή του Γιώργου Τσάμπρα.
«Οι θαλασσιές οι χάντρες», «Μια κυρία στα μπουζούκια», «Γοργόνες και μάγκες»: Τρεις ταινίες σε τρία χρόνια (1967-1969). Το μπουζούκι έχει διεκδικήσει ρόλο ήδη από τα προηγούμενα «μιούζικαλ» του Δαλιανίδη με μουσική Πλέσσα, αλλά εδώ κρατά πιο κεντρικό ρόλο. Στα χέρια του Στέλιου Ζαφειρίου κυρίως αλλά και του Γιώργου Ζαμπέτα και του Χάρη Λεμονόπουλου. Δημιουργείται ένας πολύ ξεχωριστός, χαρακτηριστικός λαϊκός ήχος. Αλλά δίπλα σ’ αυτόν, υπάρχουν κι όλες οι άλλες μουσικές αναφορές της εποχής ή και του παρελθόντος. Ζειμπέκικα, χασάπικα αλλά και τσιγγάνικα και σέικ. Τραγούδια αλλά και οργανικά. Τα περισσότερα από τα τραγούδια έγραψαν τη δική τους ξεχωριστή ιστορία, πέρα από τις ταινίες και μάλιστα κυρίως μετά το ’90. Πουλόπουλος, Μαρινέλλα, Χρονοπούλου, Δάκης, Μαβίλη, Καραγιάννη… «Θα πιω απόψε το φεγγάρι», «Άνοιξε πέτρα», «Καμαρούλα», «Είμαι γυναίκα του γλεντιού», «Τόσα καλοκαίρια», «Έκλαψα χτες». Είναι και κάποια από τα οργανικά όμως, χαρακτηριστικές αποδείξεις γι’ αυτό που λέει ότι επεδίωκε ο Μίμης Πλέσσας: «Ξέρεις ποιο ήταν το όνειρό μου πάντα; Να μπορώ να περνάω από το συμφωνικό αναλόγιο στο λαϊκό, με τη χάρη ενός … χορευτικού του Φρέντ Ασταίρ». Φυσικά, γνωρίζοντας, τους «κανόνες» του παιχνιδιού: «Γι’ αυτό βέβαια με καταβρίσανε. Από «αυτός δεν ξέρει τι κάνει» μέχρι «αυτός τα κάνει όλα». Νομίζω ότι ποτέ δεν μπόρεσα να εξηγήσω αποτελεσματικά ότι η μουσική είναι μία και αδιαίρετη, η μόνη από τις τέχνες που επικοινωνεί στο επίπεδο του υποσυνείδητου και όχι του συνειδητού. Και σαν τέτοια λοιπόν, δεν είναι δυνατόν να χωρίζεται παρά μόνον από εκείνους που θέλουν να μελετήσουν ορισμένα είδη τα οποία δεν τους αρέσουν ή δεν τα καταλαβαίνουν».
Στις δύο εκπομπές, εναλλάσσονται τραγούδια κι οργανικά των τριών ταινιών, όπως ακούγονται στα ομώνυμα σάουντρακς – που βγήκαν εξ αρχής αλλά χρόνια μετά απέκτησαν ιδιαίτερη εμπορικότητα. Και παράλληλα, ακούγονται μνήμες από την δημιουργία και την εποχή τους αλλά και σκέψεις που γέννησε η πορεία τους στο χρόνο. Πάντα με την πεποίθηση και με στόχο ότι «Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια».