Ένας δίσκος, μια ιστορία, μια εποχή .Πέμπτη 26/1/23, 9 με 10 το βράδυ, στο Δεύτερο Πρόγραμμακαι στην εκπομπή του Γιώργου Τσάμπρα.
Η Γλυκερία ηχογραφεί το δίσκο στην “Όμορφη Νύχτα”, στα τέλη Νοέμβρη του 1983. Είναι το πρώτο προσωπικό στέκι της, στο Γαλάτσι, που εξελίχθηκε σε σχεδόν μόνιμο για την πενταετία 1982 – 1987. Ένα στέκι γλεντιού στηριγμένο κατ’ εξοχήν στο παλιό λαϊκό τραγούδι… Η Ελλάδα διανύει το δεύτερο χρόνο διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και “προεδρεύει” για πρώτη φορά στην ΕΟΚ. Είναι μια στιγμή που ο Δήμος Μούτσης βρίσκει “σκοτεινή και παράξενη” στο “Ενέχυρό” του και επιμένει πώς “γιά όλα φταίν οι γκόμενες”. Μαζί του “συμφωνεί” και επαυξάνει ο …Στράτος Διονυσίου ( “Της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος” ). Όσο κι αν, ο Γιάννης Πάριος διατείνεται πως “Αν δεν είχα και σένανε τι θα ήμουν στη γή” ( τα δύο τελευταία τραγούδια ανήκουν στους ίδιους δημιουργούς, τους Χρυσοβέργη και Γιατρά ) οι εντυπώσεις παραμένουν. Ο Σταύρος Ξαρχάκος ανατρέχει στη θεματολογία του “Ρεμπέτικου” και για χατίρι της ταινίας του Κώστα Φέρρη και διαμορφώνει το δικό του ήχο πάνω σ’ αυτό. Ο Διονύσης Σαββόπουλος μόλις έχει βγάλει τα “Τραπεζάκια του έξω”. Είναι μια περίοδος που το παλιό λαϊκό – και δη χορευτικό – τραγούδι, γνωρίζει τεράστια άνθιση στα πάλκα αλλά και στη δισκογραφία. Η αρχική “αναβίωση του ρεμπέτικου” έχει μετατοπιστεί προς τα λαϊκά και λαικοδημοτικά της δεκαετίας του 60 και οι “ζωντανές” και μη ηχογραφήσεις παλιού υλικού δίνουν και παίρνουν. Σύμφωνα με μέτρηση της εποχής, το 30% της δισκογραφικής παραγωγής καλύπτεται από παλιά λαϊκά. Και το ποσοστό είναι πολύ μεγαλύτερο στις πωλήσεις, καθώς κάποιοι από αυτούς τους δίσκους ( Νταλάρας στον “Ορφέα”, Γλυκερία στην “Όμορφη νύχτα”, Παιδιά από την Πάτρα “Δε θέλω τη συμπόνια κανενός” ) ξεπερνούν σε πωλήσεις τις …300000 αντίτυπα ο καθένας.
Η δυναμική της Γλυκερίας στο συγκεκριμένο χώρο μέσα από τα χρόνια, αποδείχτηκε πολύ μεγάλη. Τόσο σε επίπεδο επικοινωνίας όσο και από πλευράς ερμηνείας. Οι ηχογραφήσεις στην “Όμορφη νύχτα”, είναι μια ξεκάθαρη “υποθήκη” της κατοπινής της υπόστασης. Μπορεί να μην βρίσκεται εδώ στις πιο ώριμες ερμηνευτικά στιγμές της – σε κατοπινούς δίσκους της έχει πετύχει πολύ πιο καλές ισορροπίες. Κι έστω κι αν, οι ορχήστρες δεν έχουν πάντα τη λάμψη εκείνων του ’60, το γενικό πνεύμα λειτουργεί καταλυτικά. Και το ρεπερτόριο αποτελείται από κάποια από τα πιο ανθεκτικά στη διαδρομή της τραγούδια. Αχ ας μπορούσα – Κάτσε στον καναπέ μου – Κανείς εδώ δεν τραγουδά – Στο Τούνεζι στη Μπαρμπαριά – Καΐκι μου Αι Νικόλα – Η τράτα μας η κουρελού – Συννεφιασμένη Κυριακή – Το χιόνι – Να ’χα εκατό καρδιές – Γύρνα πάλι γύρνα – Τα λερωμένα τ άπλυτα – Μια μελαχρινή – Γυφτοπούλα στο χαμάμ – Γιατί θες να φύγεις – Στην καλύβα τη δική μου.
Στη σειρά όπου ακούμε κάποιους δίσκους ολόκληρους, σαν να ακούγαμε με προσοχή τις δυο πλευρές ενός παλιού δίσκου βινυλίου, ακούμε το «Με τη Γλυκερία στην ΟΜΟΡΦΗ ΝΥΧΤΑ» και ανατρέχουμε στην εποχή του. Πάντα με την πεποίθηση και με στόχο ότι «Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια»