Τρίτη 12 Ιουλίου, 9 με 10 το βράδυ, στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103.7 και στην εκπομπή του Γιώργου Τσάμπρα.
Αυτές τις μέρες, είναι πια πέντε χρόνια που έχει φύγει από τη ζωή ο Γιάννης Καλατζής. Όπως συμβαίνει συνήθως, ψάχνοντας κάτι άσχετο, βρήκα αυτή τη φωτογραφία από μια ραδιοφωνική συνομιλία μας, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Τότε, απασχολούσε πολύ εμάς τους νεότερους, τι κάνει έναν τραγουδιστή που γνώρισε τεράστια αποδοχή κι έκανε μεγάλες επιτυχίες που αντέχουν, να περιθωριοποιείται. Ο Καλατζής ήταν έτσι κι αλλιώς λιγομίλητος. Όταν τον ρώτησα για την απομάκρυνσή του από τη δισκογραφία, έμεινε τελείως αμίλητος. Για να καλύψω το κενό και για να δώσω μια απάντηση, είχα μαζί μου την «Ιστορία του ελληνικού τραγουδιού» του Κώστα Μυλωνά και διάβασα ένα σχετικό απόσπασμα που κατέληγε : «Είναι αξιοπερίεργο και θα άξιζε να διερευνηθεί σε ποιους μηχανισμούς οφείλεται ο καλλιτεχνικός αφανισμός αυτού του σπουδαίου τραγουδιστή». Ο Γιάννης Καλατζής ψιθύρισε κάτι σαν : «Μού την έκανες …γυριστή, φίλε Γιώργο!» κι από εκεί και κάτω ήταν ακόμη πιο αμίλητος.
Τα κατοπινά χρόνια βέβαια, τον είδα πολλές φορές σε προγράμματα μαγαζιών να κερδίζει τις εντυπώσεις με την σεμνότητα και το ρεπερτόριό του, ακόμη κι από τραγουδιστές της άμεσης επικαιρότητας. Αλλά στην δισκογραφία δεν επέστρεψε ποτέ επί της ουσίας. Καθώς περνούσε ο καιρός, πιστοποιούσα όλο και πιο καθαρά ότι δεν υπήρχαν απαραίτητα …αόρατοι μηχανισμοί. Είχαν μερίδιο οι καλλιτεχνικές δυνατότητες, οι εκτιμήσεις για κάθε εποχή και την τέχνη της, ακόμη και η φυσική κούραση.
Ανεξάρτητα όμως από την – κάποτε, αδηφάγα – επικαιρότητα, η ιστορία και οι μνήμες λειτουργούν πάντα. Κι έτσι, πέντε χρόνια μετά την φυσική απουσία του Γιάννη Καλατζή, τα ανθεκτικά τραγούδια παραμένουν. Κι όλα τα άλλα, τα ακούμε, τα διαλέγουμε και τα συνδέουμε με τα χρόνια που λειτούργησαν ή με τις σημερινές μας συγκινήσεις. Κάποια απ’ αυτά ακούμε και στη σημερινή εκπομπή – όχι απαραίτητα αυτά που ακούγονται περισσότερο στις μέρες μας.
Τραγούδια του Γιώργου Μητσάκη και των Δερβενιώτη – Βίρβου με τα οποία καθιερώθηκε, τραγούδια του Μάνου Λοΐζου και του Σταύρου Κουγιουμτζή που αποτέλεσαν τις πιο ανθεκτικές συνεργασίες του και τραγούδια του Γιώργου Κατσαρού και του Πυθαγόρα που χαρακτήρισαν τα πρώτα χρόνια του ‘70.
Πάντα με την πεποίθηση και με στόχο ότι «Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια».
ΥΓ : Η φωτογραφία της ανάρτησης είναι που έφερε στη μνήμη την παραπάνω ιστορία. Ο Γιάννης Καλατζής, η σύζυγός του και εγώ – με μαύρο …δείγμα από μούσι και μαλλί – στο ραδιοφωνικό στούντιο, κάπου εκεί στα 1988. Τότε, ούτε πολλές φωτογραφίες βγάζαμε, ούτε ημερομηνίες κρατούσαμε…